nigdy nie mów nigdy

Dziś pewna dziewczyna zostawiła komentarz pod jednym z moich starych postów. Pod postem o Ameryce. 

Przywołała myśli już nieco zakurzone.

Ta dziewczyna, Joanna, rok temu przyleciała do USA. I nieco zdziwiona jest faktem, że rok to mało, by poczuć się tutaj jak w domu. Pisze, że chciałaby kiedyś być tak pogodzona z tym krajem jak ja. W końcu móc powiedzieć, że tu mieszka. Poczuć to miejsce, nazwać go swoim.

Odpisałam jej krótko. Ale myśl zaczęła gonić myśl. Przyłożyłam głowę do poduszki i niczego już nie musiałam sobie przypominać, wszystko miałam przed oczami. 

Te lata transformacji i godzenia się z otoczeniem, zapachem, sobą. 

Lata przepłakane w wyraźnej połowie. Płakałam jak mąż nie widział. Jak widział. Jak córka patrzyła i pytała. Jak zasypiała na popołudniowe drzemki. 

Płakałam nad losem. Nad nieszczęściem. Nad szczęściem, bo jednak stwierdzałam, że jestem szczęściarą móc w ogóle tu być. 

Języka prawie nie znałam. 

Tego uśmiechu musiałam się uczyć. Tego zadowolenia z życia. Nie, nie sztucznego. To zadowolenie, ten uśmiech… oni tacy są. Teraz to wiem. 

Musiałam nauczyć się inczy, funtów, Fahrenheidów, jednych czwartych incza, dwóch dziesiątych mili...

Nauczyć się swobody bycia emigrantką. Ciągle myślałam, że każdy na mnie patrzy, że każdy widzi, że ja zupełnie tu nie pasuję. 

Musiałam zrozumieć ciężką pracę mojego męża. Weekendy, nie weekendy, wakacje, noce.. a ja z dzieckiem. Zagubiona, zamyślona. Zmęczona. Nieszczęśliwa. 

I ci ludzie. Dziwni. Inni. Nie cierpiałam ich. 

Teraz nie myślę już o obcasach w inczach, szynce w funtach, pogodzie w Fahrenheidach. Teraz mam to we krwi, czuję pod skórą. Oddycham tym. 

Ale żeby do tego punktu, w którym dziś jestem dojść, musiało upłynąć wiele lat. Trudnych lat. 

Rok to niezmiernie mało. Rok to nadal rozgoryczenie. Tęsknota. Rodzina tam. Księgarnia tam. Piosenkarki w naszym Idolu zdecydowanie fajniejsze niż w tym tutaj. 

Rok, to rozpisywanie na kartkach, że jak już wrócę do Polski, to kupię samochód. Przelicznik szybki jaki, za ile i wylądowało na liście Volvo terenowe. 

I dom. Wybuduję dom. Sprawdzanie ile za co i na co. I stół do bilarda koniecznie. Bez stołu nie ma powrotu. Zarobimy i na stół. I koniecznie ładny podjazd. Basen nie jest konieczny. Wystarczy duża wanna z masażem. 

I obok druga lista. Na co już mamy. Ile nie mamy. I w związku z tym ile jeszcze MUSIMY tu siedzieć by mieć.

A mąż po cichu przede mną swoje listy w głowie układał. Swoje plany snuł. Gdzie zamieszkamy. Do jakiej szkoły dziecko pójdzie. Na jaki samochód wkrótce nas będzie stać. 

Niech by spróbował coś głośniej powiedzieć. Choć w zasadzie spróbował z raz czy dwa. 

Otrzymał w odpowiedzi morze łez, żalu, i rozwód w planach. Bo jak on chce to niech tu zostaje, bo ja to nigdy!

A przecież wtedy minął już rok. Niby powinnam już choć trochę zacząć lubić… bo jak żyć tu i nie lubić.. 

Jak mieszkać tu z tymi ludźmi, w ich kraju. W ich sklepach kupować ziemniaki. W ich przychodni leczyć ból głowy. Do ich parków chodzić.  A ciągle coś mieć im za złe. Ciągle że za grubi, za głupi, za amerykańscy…

Tak nie można. Albo chce się kraj w całości, albo żyje się w ułudzie pięknych zarobków z jakąś dziwną pretensją w głębi serca. Jakby Ci niewinni Amerykanie krzywdę Ci wyrządzili. Jakby to ich wina była, że musisz tu tkwić i zarabiać na to Volvo. 

Ale jak system amerykański wyleczy cię za darmo, talon na zakupy da za darmo, bo jesteś potrzebującym emigrantem, to bierzesz bez słowa. I jeszcze burczysz pod nosem, że mogłaby by się przy tym okienku streszczać ta głupia, gruba, czarna baba. 

Jak tak można? To zupełnie nie fair wobec nie tylko tych ludzi. To nie fair wobec siebie samego. To pewnego rodzaju niespójność, która prędzej czy później zacznie uwierać. 

To niepogodzone wnętrze. A jak tam w środku istnieje taka rozbieżność, to nic na zewnątrz nie będzie OK.

Wiele lat upłynęło zanim zrozumiałam, że mierzenie Amerykanów naszym polskim pryzmatem nie ma sensu. Że oni wychowali się w innych warunkach. Innych mieli rodziców, z innymi sprawami na głowie i problemami w życiu. 

Wiele też lat upłynęło, zanim zrozumiałam, że zbudowałam sobie tutaj dom i oparłam szczęście pachnące amerykańskim upałem, z wyboru. Nie z przymusu. Nie z winy otyłych Amerykanów. 

Po tych 3..4.. może 5 latach potykania się o gorycz własną, Ameryka stała się spójna. Ta historia. Ci ludzie. Te ulice napchane uśmiechami od ucha do ucha . Ta mentalność. Wszystko zaczęło do siebie pasować. 

Nie żyłam już  w świecie niepoukładanym. 

Nadal nie czułam pełnego komfortu, ale byłam już spokojna. Lżejsza. Przecież całą masę pretensji do Bóg wie kogo wypuściłam w przestworza. A to ujmuje ciężaru.. oj tak. 

Nadal jestem pełna sentymentów. Nadal czuję zapach polskiego bzu gdy wącham amerykański.

Nadal piasek na plaży pachnie Bałtykiem. A ocean naszym morzem. 

Nadal chleb polski smaruje masłem polskim każdego dnia. 

Całe hektary i horyzonty Polski są we mnie. 

Polska jest wielką częścią mojego życia. I wielką pozostanie.

I zupę będę gotować jak mama gotowała.

I kutię robić z przepisu babci.

Ale dom czuję tutaj. I sąsiad jest moim prawdziwym sąsiadem. A chleb niedobry w sklepach też jest mój - tyle, że niedobry, więc kupuję ten z polskiego. 

I pani z wielkim uśmiechem na twarzy i obdrapanymi paznokciami zajmująca stanowisko w banku - też moja. Bo u nas w banku można mieć paznokcie zaniedbane, poobgryzane. Nie lubię tego! Ale tak u nas jest.

I ja. 

Ja jestem tu u siebie.

A tam, w Polsce...

A tam jestem też u siebie. Bo u mamy, to jak u siebie. W domku malutkim. W malutkim mieście z malutkim rondem i wielkim kościołem. 

I nigdy nie zrezygnuję z bycia Polką ale nie będę oszukiwać, że nie jestem Amerykanką. Bo jestem tą i tą. 

Po latach, okazuje się, że można i tak.

Że nie trzeba wybierać. I szarpać się w emocjach.

Że nie zawsze trzeba być przynależnym konkretnie.  

Że nie wszystko co się wokół nas dzieje musi się jakoś nazywać.

I że serce jest pojemne. Pomieści tyle ile się nam podoba. I amerykańskie ulice i światła i słupy z ohydnymi, zwisającymi kablami i polskie dżemy, polską kawę Jacobs Gold, polskich przyjaciół i polskie pretensjonalne panie w urzędach ;)

Ameryka miód i słodycz. Mój mały raj. Odnalezione szczęście moje. Mój koniec tęczy. 

Moja gorycz czasem też. - Jak w życiu. Jak w każdym innym kraju.

I to, jak sobie poukładam siebie w tym świecie, czy zupełnie innym świecie, to tylko mój wybór. 

I czy będę zwymyślać ludzi od grubasów i czarnuchów jak całe rzesze Polaków tutaj. To też mój wybór. 

I to jak siebie będę widzieć. Jako mądrzejszego emigranta z mądrzejszego kraju… czy jako człowieka z sąsiedniej ulicy, to też mój wybór.

I wszystko inne. 

Bo czyż nie jest prawdą, że świat jest dokładnie taki, jakim mamy ochotę go widzieć? 

I czarny, czy różowy sąsiad dokładnie też. 

Dziś na zdjęciach, jakże mogłabym inaczej -  moja Ameryka. 

Nie ta wielka, z Manhattanem, Wall Street i Hollywood. Ta Moja. Codzienna. Zwyczajna. 

Chyba nawet nieładna miejscami. Ale moja.

Nie wiem nawet czy kogoś to obchodzi, ale czuję że Julię z szafytosi na pewno ;)

Dla Ciebie Julia i dla wszystkich, których obchodzi :)

Moja skrzynka na listy, do której listy wkładam rano a listonosz je zabiera po południu. 

Rzadko bywam na poczcie ;)

Moja ulica od prawej i od lewej :)

Mój podjazd - daleki od wymarzonego ;) 

Mój spożywczy. Chleb tu byle jaki ale bułki z sezamem boskie :) 

Moja stacja paliw. Pewnie taniej niż w PL ;)

Mój sklep z mydłem i powidłem ;) Tam jest dosłownie wszystko! Bywam tu co najmniej raz w tygodniu. 

Nasze amerykańskie jakby OBI :)

Szkoła moich dzieci. Najlepsza jaką mogłam sobie ja i moje dzieci wymarzyć :) 

Mój moll (czyli po polsku galeria handlowa) - jak chcę kupić sobie pachnącą świecę albo nowe jeansy. 

Moje polskie sklepy na polskiej dzielnicy. Tu częściej niż ja bywa mój mąż albo teść. A teść przywozi zakupy pod samą moją lodówkę :) 

I polska księgarnia. 

Polskie cukiernie. 

Winogrona moje amerykańskie ale smakuję dokładnie jak te u wujka Andrzeja z Ełku :)

Moje zdecydowanie jedno z najlepszych odkryć w USA :) Kwiaty które pną się w mgnieniu oka i kwitną od maja do późnego listopada :) Uwielbiam je!

Moja rosa ;) dużo tu rzadsza niż w Polsce. 

Sałata masłowa prosto z Polski (dziękuję Dona) rosnąca w amerykańskiej ziemi. 

Światła, kable i ulice z żółtymi oznakowaniami - bo u nas na żółto :) a kierunki w samochodach mamy czerwone. 

Banki niektóre otwarte są 7 dni w tygodniu. 

Huśtawki amerykańskie, a córki polsko - amerykańskie ;)

I to co mnie zachwyca od początku. Niezmiernie drobiazgowa dbałość o dzieci i ich bezpieczeństwo. 

Tak, moja Ameryka, w której nigdy miało mnie nie być. W której miałam zarobić na Volvo, wrócić do kraju i wylać sobie najpiękniejszy podjazd w okolicy. Smoliście czarny. Tak. 

Ale czy człowiek jest w stanie przewidzieć życie? 

i.w.