nie sztuką jest dziś wyciągnąć dłoń...

Pamiętam, że gdy tę historię usłyszałam byłam dużo młodsza. Mało z tego chyba rozumiałam.

Teraz wszystko wydaje mi się dużo jaśniejsze.

Przyjaciółka przyjaciółki, a może to była przyjaciółka przyjaciółki przyjaciółki płakała podobno jak bóbr.

Straciła coś, co w jej życiu było bardzo ważne. Coś, co tworzyło jej codzienność. Przez długie, długie, grube i chude lata.

Żyła w domu mało szczęśliwym. Brat podobno ją bił. Tata pił do nieprzytomności a mama udawała wiecznie, że wszystko jest w porządku. W tym wszystkim najwięcej żalu miała do mamy. Może to i miało sens, może nie.

Ale mniejsza o to. Spokoju i beztroski w tym domu było brak.

Za to poza domem Jola czuła się wyśmienicie. Nie miała co prawda chłopaka, ale na powodzenie nie narzekała. Miała też przyjaciółkę, z którą spędzała nie tyle dni, co całe życie w zasadzie. Przyjaciółka była zdecydowanie najbliższą jej osobą. Taką przyszywaną siostrą. Nigdy nigdzie nie zapisaną. 

Mimo problemów w domu Jola mocno czuła, że ma jednak wielkie szczęście. Że co jak co, ale to się jej naprawdę udało. Przyjaźń na zawsze. Wyjątkowa. Szczególna.

Obie dziewczyny znały się od podszewki. Umiały siebie na pamięć. Zawsze wiedziały w jaki sposób któraś na coś zareaguje. Co odpowie. Jaką podejmie decyzję. Do czego jest w życiu zdolna. 

Doskonale się ze sobą czuły. Płakały razem i śmiały się razem. Wakacje spędzały na wspólnych wyjazdach. Wspólnie planowały przyszłość. Snuły wizje swoich domów, mężów, dzieci…

Każda miała swoje marzenia, ale te marzenia umiały poskładać w spójną całość, gdzie miejsce znalazło się i i dla jednej i dla drugiej. 

Nic nie wskazywało na to, że kiedyś mogłoby być inaczej. Że kiedyś jedyne piękno dzieciństwa, jakie spotkało Jolę, może rozsypać się jak biało czarne domino. 

Aż do momentu, gdy jednej powiodło się w życiu bardziej niż drugiej.

Próbowały. Długo próbowały.  

Ale Jola nie umiała udawać. Nie chciała udawać. Uważała, że jest winna szczerość swojej przyjaciółce. 

Jola nie umiała poradzić sobie z nierówno rozłożonym sukcesem. Z życiem, które u niej wiecznie pod górkę, a u przyjaciółki ciągle z górki. 

Nie umiała cieszyć się kolejnym szczeblem jej sukcesu, jak jej własne szczeble zapadały się jeden za drugim. 

A jednocześnie tak bardzo chciała by ta przyjaźń trwała...  

Życie okazało się trudniejsze niż sobie wyobrażała będąc dziewczynką grającą pod blokiem w klasy.

Druga z przyjaciółek nigdy nie pogodziła się z sytuacją. Walczyła. Listy pisała. Dzwoniła. Nagabywała. 

Słyszałam nawet że wciągnięci w całą sprawę byli rodzice. 

Nie udało się. Rozsypało się. 

I teraz myślę sobie o tej starej historii. 

O tym co jest w życiu sztuką a co nie.

Bo nie jest chyba sztuką pocieszać kogoś, komu życie wali się na głowę.

Wspierać słowem i czynem człowieka w potrzebie. 

Pomóc drogi poszukać…

Pomóc piękno odnaleźć w życiu niepięknym. I wielkość w małości codziennych spraw.

Nie sztuką jest przekonywać, że trzeba żyć i walczyć. Gdy ktoś żyć i walczyć nie chce.

Nie jest sztuką wytłumaczyć na nowo żółć słońca, temu, który dawno słońca nie widział.

I opisać szum lasu, komuś, kto lasu nie słyszał nigdy. 

To nie taka wielka sztuka jak człowiek szczerze ma chęć.

I być zawsze pod telefonem i w środku nocy jak trzeba biec. 

I słowa układać w poezję. Dodawać sił. Budować sens. 

To nie taka znów sztuka. 

Prawdziwą sztuką w dzisiejszych czasach jest umieć nie być tak bardzo potrzebnym.

Czasem tylko trwać obok i przyglądać się.

Nie musieć ocierać łez, dłoni wyciągać. Tej żółci słońca tłumaczyć.

Prawdziwą sztuką jest być spokojnym, gdy ten ktoś… to słońce i tę żółć widzi wyraźniej niż my. 

I powiedzieć - udało Ci się, gratuluję.

Bo dużo łatwiej przychodzi nam - nie martw się, wszystko będzie dobrze.

Dużo łatwiej jest pomagać niż być dumnym.

Ocierać łzy niż brawa bić. 

Prawdziwą sztuką dziś, jest poskromić własne wizje świata. Własny punkt widzenia. 

I zechcieć nauczyć się nowych odcieni kolorów. 

Nawet jak myślało się, że żółty to tylko żółty. Kolor zamknięty od A do Z.

I przy tym wszystkim zdawać sobie sprawę, że to wszystko nie po to, by uszczęśliwić kogoś. Ale po to by uszczęśliwić samego siebie w gruncie rzeczy. 

Dzisiejszy post powstał na cześć niesamowitej więzi dwóch kobiet. 

Bo one odnalazły się po latach! 

Obie dziewczyny widziałam ostatnio na jednym z portali społecznościowych. Ich wspólne zdjęcie..

Kliknęła je koleżanka mojej koleżanki i polubiła inna koleżanka a może to był kolega.. i dzięki temu i ja mogłam je zobaczyć… wspólne zdjęcie ze wspólnych wakacji. 

I kto mi powie, że Facebook niesie za sobą tylko sztuczność i bezsens?

Mi wczoraj Facebook przyniósł odpowiedź i swojego rodzaju ulgę. 

..........................................

Tym wszystkim, którzy ominęli post "w małych domkach..." przypominam o spotkaniu w Warszawie, które organizuję z Julią z szafytosi.

Każdego, kto chciałaby spotkać się z nami w Warszawie 3 sierpnia, proszę o wysłanie do mnie maila (skarzynia@wp.pl) zgłaszającego chęć przybycia :) Można zgłaszać się do 20 lipca. Proszę wysyłajcie maile - komentarz wyrażający chęć przybycia nie wystarczy. Muszę mieć maile zwrotne do każdego by wysłać wam wiadomość jak już ustalimy godzinę i miejsce.

Bardzo chętnie spotkam się z czytelniczkami i blogerkami. Więc zapraszam :)  

I jeszcze jedno na koniec. 

Napisała do mnie Kasia, która na swoim rowerze, wraz z innymi rowerzystami przemierzy Ukrainę w niesamowitym celu.

1100 przepedałowanych kilometrów Ci ludzie chcą zadedykować Ewelinie, bardzo potrzebującej wsparcia w walce z nowotworem.

Kto chciałby wesprzeć akcję, zachęcam do wejścia na stronę Kasi.

Ja się przyłączam. Wyprawa rowerowa rusza dokładnie w dniu moich urodzin. Tym bardziej się przyłączam :) i będę myślami z wami Kasia! 

i.w.