ale aby w bajce naszego życia było więcej dobrego niż trudnego...

Są takie rzeczy, o których się nie mówi. Które zgniata się zapachem kwiatów w ogrodzie. 
Które spycha się głęboko do środka. Zapija kawą z koleżanką. Zamalowuje makijażem. 
Są takie rzeczy, o których nie mówi się z szacunku, z bólu, z wielu różnych powodów. 
Pewnie każdy z nas takie chwile przeżywa. Chowa je przed światem. Każdy z nas doświadcza dobra i każdy z nas czasem mierzy się z ciemną stroną życia. 
Podobnie i ja. Ostatnio przyszło mi w sobie ćwiczyć emocje mocniej niż kiedykolwiek. 

Są takie rzeczy o których się nie mówi. Są granice. Posiadanie bloga jest w pewnym sensie twórczym ekshibicjonizmem, ale te granice istnieją. I dla mnie są one bardzo ważne. 
Ale dziś jedną z nich przekroczę. 

Naszą rodzinę dotknęła choroba. Ciężka. Taka, w której oprócz osoby chorej cierpi całe bliskie otoczenie. Cierpią i zastanawiają się nad sensem istnienia dzieci. Cierpi mój mąż. Cierpię ja. Cierpią nasze niedzielne spotkania...plany, myśli, marzenia ...

Rak to nie wyrok. Udowodnił to mój teść 2 lata temu. Wygrał walkę z nowotworem czwartego stopnia.
Rak to nie czekanie na śmierć. To walka każdego ranka tuż po otwarciu oczu. To wsparcie, które jest najbardziej w świecie potrzebne bliskim. To zaangażowanie. To nietracenie nadziei mimo że zapatrywań na przyszłość brak. 

Dziś o swoje życie dzielnie walczy moja teściowa. Krucha, cicha i spokojna kobieta. 
Jest jej niezmiernie ciężko leczyć się w "języku angielskim", którego nie umie. Być na ciągłej łasce kogoś kto go umie. 
Jest jej ciężko bo sama nie prowadzi samochodu, a tu wszędzie daleko. Bo to jeden z najcięższych nowotworów. 
Bo wszystko miało być inaczej.

Przylecieli tu oboje do nas. Nie do Ameryki a do swojego jedynego syna. Powiedzieli nam kiedyś, że żyć w Polsce mogliby. Mimo, że ciężko niejednokrotnie bywało. Ale przynajmniej można dogadywać się ze wszystkimi bez problemu. Załatwiać sprawy samodzielnie. Chodzić do polskiego lekarza, fryzjera, oddawać odkurzacz do naprawy po polsku. Mogliby tam żyć jak najbardziej. Ale bez swojego syna i jedynych wnuków jakie mają, tego życia w Polsce sobie nie wyobrażają.
Tu spraw sami nie załatwiają. Nie mają polskiego języka na ulicach. Polskich parków, księgarni, koleżanek... pasterki w święta. 
To tu jednak postanowili zostać. Osiedlili się blisko nas. Zabierali dzieci do siebie na weekendy. Przyjeżdżali do nas na grilla. Wyjeżdżali z nami na wakacje. Podlewali kwiaty jak byliśmy na wakacjach sami. 
Moje dzieci mają dziadków na wyciągnięcie ręki, dzięki tej ich decyzji. 
A oni mają tupot małych stópek na swoich schodach w niektóre sobotnie popołudnia. I oto właśnie im chodziło.
Choć stron ciemnych tej decyzji jest tysiące! To jednak jedna najważniejsza dla nich strona, jasna jak słońce, przysłoniła wszystko inne. 
I są tu. Z nami. 

Mieliśmy tyle pomysłów na przyszłość. Tyle planów. Tyle przemyśleń wspólnych. 
Wszystko układało się .... tak pięknie. 

A potem Ania zaczęła chudnąć. 

Ale nigdy w życiu nie poddamy się w tej walce. Zrobimy wszystko co w naszej mocy by ona tę walkę wygrała. Będziemy płakać wspólnie i wspólnie się śmiać. (Wiecie, że ona w poczekalni lubi sobie żartować? czasem pękamy ze śmiechu razem czekając na wyniki...) 
A ja i mój mąż będziemy stać na straży nawet jak zabraknie nam sił.
Tak jak ona stała na straży mojego porodu. Mojego odpoczynku tuż po urodzeniu dziecka. Moich nieprzespanych nocy. 
I te ciągłe jej:  idź się połóż, zostaw ja to zrobię, daj mi ją na noc jak będzie głodna to Ci ją przyniosę...

Tak jak ona zabierała niemowlę i dodatkową dwójkę naszych dzieci na cały weekend, byśmy ja i mój mąż mogli popatrzeć sobie przez chwilę w oczy we włoskiej restauracji. 
Tak jak ona była na każdą naszą prośbę. Nasz każdy wymysł. Tak teraz my będziemy na jej. 

I nie dlatego, że jesteśmy jej to winni. Ale dlatego przede wszystkim, że na tym polega prawdziwa rodzina.

Moja teściowa walczy już rok. Kolejny rok przed nami.

Ale aby w bajce naszego życia było więcej dobrego niż trudnego, musimy czasem posłuchać echa takich postów...
Posłuchajcie dziś echa tego postu.
Idźcie się zbadać. 
Namówcie swoich mężów. Żony. Rodziców. Teściów. Przyjaciół. 
Ja bym nawet pokusiła się o słowo: szantażujcie. Zróbcie wszystko, by kiedyś nie przyszedł moment, w którym będziecie analizować, czy można było zrobić więcej. 
Moment, który będzie wlókł się za wami całe życie. 

A na stwierdzenie " i tak będzie co ma być" odpowiadam: 
Będzie co ma być. Każdego dosięgnie śmierć. Ale ja nie godzę się by ta śmierć nastąpiła z głupoty. Z tak błahego powodu jak zaniechanie wizyty u lekarza. 

I dlatego z całego serca popieram kampanię "Policzmy się".  
"To akcja, która ma na celu promowanie wiedzy na temat chorób nowotworowych i pozytywnego przesłania, że rak to nie wyrok! Poprzez przykład osób, które wygrały z chorobą, organizatorzy namawiają wszystkich Polaków do profilaktyki, a chorych - do aktywnej walki o zdrowie.
W zeszłym roku z rakiem policzyło się ponad 176.000 osób! Wystarczy w dniach 9-16 maja wejść na stronę http://policzmysie.pl/ i przez jedno kliknięcie pokazać swoje wsparcie dla chorych. Kampanię wspiera wielu ambasadorów, a w tym roku dołączyli do nich także POLSCY BLOGERZY, którzy nagrali spot wideo"

Tak jak powiedziałam. Nie godzę się na śmierć z powodu zaniechania. Mamo proszę, jeżeli nie dla siebie, to zrób to dla swojego dziecka - idź do lekarza. Bo profilaktyka jest zdecydowanie mniej bolesna niż walka o życie. 
Bo jak przychodzi co do czego, to każdy chce żyć. 
Nawet ten, co jak mantrę powtarza "Będzie co ma być". 

iwona wisniewska