kto komu figle płata

W siebie wnikam głębiej porą zimową. Słucham szeptów własnych przemyśleń i obserwuję każdy gest.

Zimową porą jestem inna. Spokojna bardziej, wolniejsza i zamyślona, melancholijna.

Baczniej oglądam świat i nad życiem prowadzę dyskusję. Sama ze sobą, wieczorem, w południe i rano. 

I podejść do mnie trudniej i zrozumieć mniej. 

Zimową porą na moim dnie myśl jedna toczy drugą, a serce ledwie rytmu dotrzymuje.

W tych myślach dziś osadzona mój żywot rozbieram na części pierwsze. 

Czy ja muszę ciągle drżeć, że z czymś nie zdążę, że czegoś nie zrobię, że za mało dnia a i nocy mogłoby być więcej? 

Czy ja muszę na Wigilię mieć co najmniej 8 potraw a na Boże Narodzenie drugie tyle? A ciastek to czy ja kupić nie mogę? Takie teraz dobre są w sklepach.. a Czy ja bym nie mogła tak z raz nie wieszać w każdym oknie łańcuchów z szyszkami i światełek święcących kolorami?

I na urodziny dzieci, czy pizzy nie można zamówić, tylko od razu gotować od świtu do nocy, żeby potem usłyszeć od ciotecznej siostry, że taką przepyszną babkę ziemniaczaną robię, a od bratowej że moja fasolka po bretońsku jej się śni.

A czy dzieciom czytać muszę codziennie? Mają czytniki różne, telewizję, internet..

A czy na pewno jajka malować na Wielkanoc, skoro takie piękne, malowane, jak prawdziwe można nabyć.

A wszystko piekę, robię, rzeźbię z pomocą 6 rączek małych i mniejszych. Bo przykro by mi było szybko zrobić ciastka i postawić na stole  - "macie, jedzcie". 

Z sześcioma rączkami dużo dłużej, dużo trudniej, dużo więcej przysiadów wycierając podłogę i zeskrobując zielony cukier ozdobny.

Czy ja bym nie mogła niczego w życiu nie chcieć i siedzieć spokojnie, wygodnie na kanapie? 

I nie rzucać zdaniami "czasu mi brak", "matko kiedy ja to zrobię?", "czy ja zawsze tyle na głowie muszę mieć", "za rok to ja się zastanowię, czy to robić!".

Ja bym mogła. Ja na pewno bym mogła. I Święta by może spokojniejsze były, i paznokcie piękne w piątek i świątek. I seriale na bieżąco. I książki by się nie kurzyły na półkach. 

Zimową porą myślę sobie, ze to by było całkiem przyjemne pewnie. Spokojna egzystencja i spokojnie zjedzone ciasto z hipermarketu za rogiem. Pyszne mają to prawda. 

Mi jednak w życiu trzeba czegoś więcej. Dochodzę do wniosku, że największą radość sprawia mi gdy tworzyć życie własne mogę a nie je tylko żyć. Gdy mogę zagadywać siebie samą nowymi pomysłami. Realizować stresujące zamierzenia. Czekać na efekt ostateczny a czasem to i z dumy pęcznieć. 

Bo dla mnie mebel, który zrobił mój mąż z moją małą pomocą, jest tak niesamowicie piękny i tak potrzebny tym samym naszej rodzinie, że nie ważne już nic. I te dzieci co wśród śrubek i desek pociętych i farb krzyczały i ganiały się i odciskały swoje palce umoczone w farbie na policzku siostry.. niczym to jest. Bo mamy mebel, który stoi dumnie w pokoju z kominkiem. 

A mogliśmy tego dnia oglądać cały dzień telewizję. 

I konstrukcja z desek przeze mnie wymyślona i wykonana na spółkę z mężem i 100 razy poprawiana bo dzieci uprawiały skoki na przełaj przez projekt mamy ;-) 

A mogliśmy tego dnia objadać się popcornem na kanapie. 

Mam potrzebę tworzenia, zaraziłam się od przyjaciółki (te które znacie, to Julitta oczywiście). Zaraziłam się ale nie miłością do drewna.. a miłością do swoich możliwości. Wiarą i oczekiwaniem na efekty mego "brania sobie tyle na głowę". 

Czy ja kiedyś pomyślałam, że będę meble robić?? Nigdy! Ja nie pomyślałam nawet, że ciastka będę robić a co dopiero meble! 

Życie naprawdę się na nas otwiera z wielką ochotą jeżeli tylko my zechcemy te drzwi lekko pchnąć.

I jeżeli mamy taką potrzebę.

Zimową porą, bez śniegu, z zakwitniętym ostatnim kwiatkiem, z brudnymi oknami i przewróconym krzesłem na tarasie, myślę sobie, że życie nie płata nam figli, to my płatamy figle życiu.. postanawiając chcieć albo nie chcieć. 

Nasze małe chcenia życiowe :-) 

My figla życiu wywinęliśmy, bo mało się już po nim spodziewałam. Po tym życiu. Po sobie to już najmniej. A tu raptem z dnia na dzień widzę silną kobietę.. nie taką do końca silną, ale silną. Której nie straszne projekty w otoczeniu 6 rozbieganych nóżek, 6 rączek, 30 paluszków klejących.. 

Te projekty potem mają duszę i serce i paluszki brudne odciśnięte w sobie. Są przez to nasze, więc najpiękniejsze. 

Zimową porą dziewczynka moja jedna śpi, bo jest chora, druga w czapce chodzi po domu, bo moda na niezdejmowanie czapek panuje w 4 klasie, trzecia wije się właśnie na podłodze błagając o chipsy na obiad..bo kotlety są passe ;-) 

Czegóż więcej chcieć tą zimową porą.. niby smutniejszą, niby spokojniejszą, niby taka nostalgiczną. 

A może tak w najbliższą sobotę zamiast na kanapie leżeć zrobimy szafeczkę na półpiętro, która mi się marzy? 

Czy my w końcu posiedzimy kiedyś na tej kanapie w weekend??

eeeee taaaam :-) 

Życie ma za wiele ciekawych możliwości :-) 

Dla tych, którzy nie znają angielskiego, tłumaczę tekst na deskach:

W wolnym tłumaczeniu: 

nasze dni to identyczne walizki

wszystkie w tym samym rozmiarze

ale niektórzy ludzie mogą zapakować

w nie dużo więcej niż inni

i.w.

Jeżeli masz problem z wstawieniem komentarzu - odśwież stronę!

Jeżeli wstawiony komentarz wyświetlił Ci się kilka razy - nie przejmuj się! 

Jeżeli nie widzisz swojego komentarza lub mojej odpowiedzi na niego - kliknij  "Load more" (czyli rozwiń listę) na dole pod komentarzami. W razie dalszych problemów odśwież stronę lub skontaktuj się ze mną - skarzynia@wp.pl

Wszystkie zdjęcia i treści zamieszczone na tym blogu są mojego autorstwa. Zgodnie z Dz.U. z 1994 r. Nr 24 poz.83 mam prawo do ich ochrony i nie wyrażam zgody na ich kopiowanie i rozpowszechnianie bez mojej wiedzy.