Moja Ona

Pamiętam wielką, zieloną torbę. Zajmowała cały bagażnik. Pakowałam ją ostrożnie, z przemyśleniem mody i wygody. Upchnęłam do samochodu mamy i...

Wyjechałam na studia. Z malutkiego miasteczka w wielki świat. Z domu na Kochanowskiego do domu na Medycznej. 

Ciężko było i wesoło na przemian. Imprezy i zakuwanie materiału. A ja jak to ja. Nie pozwalałam sobie na lenistwo i każda impreza odkupiona była potem staranniejszymi notatkami i dłuższymi sesjami nauki... no taka już jestem.

Na tych studiach wiele światów się przede mną otworzyło. Wiele zamknęło rozdziałów i historii.

Nowym wiał każdy poranny wiatr, a ja z przyjemnością wystawiałam twarz w jego stronę. Drzwi otwierane każdego ranka na Medycznej zamykały się wieczorem za kimś jakby innym. To ja ale niezupełnie już. Inna doświadczeniem, przeżyciem, natknięciem się, rozpatrywaniem...

Wszystko pamiętam doskonale. Dni mogę cedzić, przesiewać, analizować…

Ale ja tu w zasadzie nie o tym…

Ja o tym śmiechu ponad aulą, głośnym i konkretnym, o stanowczym kroku, o tych oczach w których całego świata blask.

Z moim wzrostem niespełna 160cm usiadłam na samym końcu sali wykładowej.. osiemdziesięcioosobowej sali.. nic nie widziałam, mało słyszałam, ale czułam się bezpieczniej.. tak sobie tu po cichutku posiedzę i może nikt mnie nie zauważy. 

Ze środka sali dobiegał ten śmiech.. unosił się nad tłumem spłoszonych studentów.. 

Kto się tak śmieje?? Kto ma odwagę, pierwszego dnia?

Moja Ona. Moja Dona. Bo na imię Donata tej dziewczynie, która serce moje zdobyła już pierwszego dnia.

Całe studia razem. Mieszkanie z karaluchami, potem mrówkami, z ciemną kuchnią, z jasną potem. Szczytem luksusu sypialnianego była karimata na podłodze i karaluchy utopione w misce wody..bo ktoś doradził, żeby miski z wodą poustawiać to będą nocą topić się w niej te karaluchy. 

Luksusy zmieniały się wraz z każdym zmieniającym się mieszkaniem. Ale który student czy studentka zawracali sobie głowę miejscem do spania?! …No chyba, że Donata. Ona musiała mieć idealną ciszę do spania, idealne łóżko, idealną kołdrę no a ja miałam idealnie nie chrapać ale podobno chrapałam jak chłop po pracy w polu. 

Ideał burzyłam każdej nocy a Dona rankami wywody snuła, że skąd tyle siły do chrapania w takim wątłym i szczupłym ciele? Że krzyknąć to ja nie umiem głośniej, ale chrapać….oj chrapać to ja umiem lepiej niż PIJANY chłop po pracy w polu! 

A ona często zostawiała okruchy na desce do krojenia. Albo machnęła szmatą dwa razy nie przyglądając się... a ja te smugi z przedpokoju już widziałam. 

Przez problemy razem i przez radości największe.

Jej problemy inne niż moje bo i ona inna. Odpowiedzi na pytania świata inne. Ja musiałam przede wszystkim dobrze zjeść. Lodówkę zapełnić, opłaty porobić. O przyszłości pomyśleć choć chwilkę. Ona mogła chodzić głodna, ale cotygodniowy nakład gazet musiał być wykupiony. Bo życie nie kończy się i nie zaczyna na lodówce, studiowaniu czy mieszkaniu z karaluchami w Płocku.. Życie to cały świat i jak można być na niego gotowym, nie podglądając czasem?

Ona podglądała nałogowo. Inteligentna siarczyście, nie wstydziła się nigdy powiedzieć co myśli. Walczyła o swoje. Wiedziałam. Ja zawsze wiedziałam, że nie będę odwiedzać jej w wiejskim domku polskiej wsi. Siebie w tym domku widziałam. Jej nigdy. 

Nie bała się. Jedna z pierwszych propagowała w Polsce ideę coachingu jako sposobu podróżowania. 

Kaleczyła czasem angielski, ale co to miało za znaczenie?? Ona miała przyjaciół Włochów, Anglików, Czechów, Irlandczyków i nie wiem jakich tam jeszcze.. pogubiłam się już po Włochach ;-) 

Ja spokojnie kupowałam pralkę, czajnik.. bo trzeba w życiu się jakoś ustawić, przygotować. Ona przygotowywała się szkoląc angielski, i nawiązując kontakty.

Najmodniejsze jeansy w sezonie zamiast czajnika. Nowy wyjazd zamiast pralki i odkurzacza. Niecierpliwe szukanie, poznawanie, tęsknoty.. zamiast układania menu na weselne przyjęcie.

Swoje szczęście odnalazła .. no oczywiście że nie w Polce :-) We Włoszech znalazła swój dom, świat.

Mąż Włoch. Miłość, złość, śmiech i łzy w języku angielskim… Jedno przekłada "how are you" na włoski, drugie myśląc po polsku odpowiada z polskiego przekładając na angielski by to drugie zrozumiało po włosku .."I'm fine" czy jakoś tak. Po paru miesiącach porzucili angielski bo jaki to problem nauczyć się włoskiego w parę miesięcy? Dla Donaty żaden. 

Podobno miłość nie zna granic. Językowych, kulturowych, poglądowych. Nie mówię, że nic to nie znaczy. Ale wszystko jest do pokonania jak się kogoś kocha.

Podobno nie trzeba dobrze mówić po włosku by zrozumieć temperament Włocha. 

Podobno Włoch nie musi mówić po polsku, by codziennie recytować "Dona, moja żona kochana" i nie musi do obcych mówić po polsku tym bardziej, ale zawsze jak odbiera telefon powie: "cześć Iwona, moja żona kochana już idzie" 

Podobno nie trzeba rozumieć języka by widzieć w oczach pełnych blasku smutek. By w smutnym dniu odkryć nadziei promyk. 

Udowodniła to moja Dona. Że miłość jest tam gdzie dłoń spotyka się z dłonią, gdzie cieknącego kranu nie trzeba określić "cieknie" jak nie zna się tego słowa w żadnym z języków. Można ze złością powiedzieć "cholerny kran!"

Ja nie do końca rozumiem wielki świat, nie do końca wiem gdzie kto rządzi (choć niby po politologii to powinnam) i która rzeka którędy płynie. Ona nie do końca wie jak ja ogarniam całe to życie na wszystko mając czas przy trójce dzieci i jeszcze ciasto upiekę i mebel pomogę zrobić i na blogu popiszę i pracy nie zawalę a jeszcze czytam codziennie.  

Różnimy się. Za długo będąc w jednym miejscu kłócimy nawet. Bo ona zawsze wszystko....a ja to….. Ale jakie to ma znaczenie?

Skoro po paru dniach bez siebie już tęsknimy. Snujemy nowe plany, umawiamy się na wakacje. Wypytujemy o szczepienia dzieci, o wierszyki z przedszkola i o przepisy na pyszne bułeczki z serem. 

I co z tego, że Ona tam a ja tu. Że ona "żona kochana" a ja "ryba" ( a niby to mój mąż powinien lepiej używać języka polskiego;-) ) 

Są różne teorie relacji na odległość. Różne nastawienia, rozczarowania, pomyślności. 

Są różne teorie na temat różnic osobowościowych i jak przetrwać w takim związku.

Moja jest jedna. Podobno miłość nie zna granic. O ile my sami ich sobie nie stawiamy. 

Ostatnie wakacje - Włochy :-) Tak mnie naszło przy okazji wspomnień o Donacie :-)

Skoro dziś o studiach po części było, to chciałabym z tej okazji pozdrowić i uściskać (choć tylko wirtualnie niestety) Martynę i Renatę - koleżanki ze studiów, które wiem, że podczytują mój blog :-) 

i.w.

Jeżeli masz problem z wstawieniem komentarzu - odśwież stronę!

Jeżeli wstawiony komentarz wyświetlił Ci się kilka razy - nie przejmuj się! 

Jeżeli nie widzisz swojego komentarza lub mojej odpowiedzi na niego - kliknij  "Load more" (czyli rozwiń listę) na dole pod komentarzami. W razie dalszych problemów odśwież stronę lub skontaktuj się ze mną - skarzynia@wp.pl

Wszystkie zdjęcia i treści zamieszczone na tym blogu są mojego autorstwa. Zgodnie z Dz.U. z 1994 r. Nr 24 poz.83 mam prawo do ich ochrony i nie wyrażam zgody na ich kopiowanie i rozpowszechnianie bez mojej wiedzy. Dziękuję.