pomidorówka z gwiazdeczkami

Nigdy nie wiesz dokąd doprowadzi Cię zrealizowane marzenie. Czy przekraczając granicę spełnienia zastaniesz po drugiej stronie to, czego oczekiwałaś. 
Jedno z moich marzeń właśnie się spełnia. Jestem nim całkowicie pochłonięta. Dziś o godzinie 2 po południu przypomniało mi się, że nie jadłam śniadania. Dziś też moja córka zapytała mnie, "ile dni" jeszcze będę taka zajęta bo ona czeka, że w kota pogramy sto razy a nie jeden raz i to szybko. I dziś też rozpłakałam się słysząc te słowa. Po raz kolejny. I po raz kolejny zadałam sobie pytanie, czy właśnie tego chciałam?

Czy chciałam chodzić spać o 1 w nocy. Siedzieć przy komputerze 12 godzin dziennie. Gotować co trzeci dzień byle co, oby szybko. Na tańcach w szkole patrzeć na zegarek. I grać w tego kota tylko raz dziennie. I mieć przerwę w pisaniu dziesięciodniową. 
Nie napisałam nic od dziesięciu dni. Nie chodzi mi o blog. Chodzi mi o codzienne kartki, karteczki, cytaty, komentarze pod wpisami znajomych blogerek, o maile do przyjaciół, o popisanie sobie moje codzienne, które uwielbiam. 
Nie tylko dzieci nie mają mnie ostatnio ale ja sama siebie nie mam. 
Nie. Nie tego chciałam. Mogę tak żyć jeszcze chwilę a potem potrzebuję sznurowania małych bucików z należyta uwagą i wiązania pod szyją szalika układając go w równy supeł. I potrzebuję pisać. I potrzebuję z moją przyjaciółką rozmawiać nie tylko o nowym producencie. 
A z drugą przyjaciółką w końcu porozmawiać o tym, jak żyje się jej w Katarze, do którego przeprowadziła się miesiąc temu. Dziś ta przyjaciółka ma urodziny, a ja musiałam ustawić sobie w telefonie przypomnienie, żeby pamiętać by do niej zadzwonić. I jak o tym pomyślę.... aż mi serce pęka. 
I myślę o tym spełniającym się marzeniu...
I wyciągam wnioski. 

Żeby marzenia miały sens, trzeba przemyśleć spełnienie. Trzeba mieć na nie plan. 
Bo nie jest prosto nawet z marzeniami. 

Teraz intensywnie myślę jak rozwiązać to co na mnie spada. Jak wrócić do tego życia jakie uwielbiam mieć. Tego, w którym na stole były ciągle kwiaty, a na tablicy w salonie wypisany świeży cytat. I gdy każdy dzień lutego był dniem lutego a nie samolotem, który przefruwa mi nad głową. 
I żebym posty mogła pisać za dnia a nie w środku nocy. I bym czas miała na robienie zdjęć najprostszym szczegółom. 
Bo tylko wtedy będę szczęśliwa ze spełniającym się marzeniem. Tylko wtedy, gdy marzenie nie przysłoni tak mocno codzienności. 
Bo jednak ja to żadna bizneswoman. Ja to przede wszystkim pomidorowa z gwiazdeczkami i kasza manna z sokiem a nie z cukrem bo soku nie było kiedy kupić. 
A mój największy życiowy sukces, to mój dom. I ta kasza. I gra w kota 100 razy jednego dnia. 

I dopiero jak to wszystko mam, mogę mieć coś więcej. 

A jeszcze niedawno myślałam, że gotując te pomidorówki, nic nie znaczę. I że codzienność to nie sukces.
Ale zrozumiałam, że ja jednak jestem z tych, dla których to jest największy sukces. 
I dopiero potem wszystko inne może się nim stać. 

iwona wisniewska