pewnie i tak niewiele zmienię tym postem..

Pisząc ten blog od ponad roku nigdy tego nie żałowałam. Nigdy nie przyszło mi na myśl by go wykasować, by już nie pisać, by przestać robić to, co tak uwielbiam. 
Nie będę  wam tu dzisiaj opisywać co ten blog we mnie rozpoczął, co mi przyniósł, czym obdarował.  Bo jednym zdaniem mogę powiedzieć, że rozpoczął we mnie piękną część życia, której do tej pory nie znałam. 
Uwielbiam pisać. Dla siebie. Dla was. Dla wszystkich, którzy po ciężkim dniu zasiadają do komputera i klikają "Ona ma siłę".
Uwielbiam te momenty gdy piszę, pielęgnuję zdjęcia, tekst….i publikuję te swoje poukładane w zdania myśli. 

Dziś Julia z szafytosi napisała przepięknie na swoim funpagu o tym jak mocno dziękuje czytelnikom, którzy pojawili się w jej życiu i którzy piękne słowa jej zostawiają pod postami a tych nieprzychylnych komentarzy, to ona prawie nie ma. Może z 10 przez dwa lata prowadzenia bloga. 
I tak czytałam to u tej Julii i sobie myślałam: Boże ja też! Ja też może z 10 tych negatywnych komentarzy miałam i to większość na facebooku. Na blogu może ze 3. Ale ja zawsze łagodnie takie komentarze przyjmuje. Zawsze z uśmiechem bardziej niż nerwami. Pomachałam głową przytakując, tak, tak,  ja też dziękuję za takich czytelników przecież są blogerki, które opędzić się nie mogą od złośliwości i obelg. A ja tak spokojnie tu mam. 
Zrobiłam sobie kawę, wzięłam się do pracy. A że moja praca polega między innymi na odpisywaniu na maile to odbierałam te maile segregując na ważne i ważniejsze. 
I raptem nogi się pode mną ugięły. Komentarz na blogu. Komentarz taki, że po raz pierwszy w życiu postanowiłam go wykasować. Co ja mówię, jakie postanowiłam!? Ja go bez zastanowienia wykasowałam w ciągu jednej sekundy.
Uważałam, że wszystko mogę przyjąć "na klatę". Że cokolwiek ktoś by o mnie czy blogu napisał, nie będzie to miało takiego znaczenia, żeby zepsuć mi dzień, godzinę, 5 minut. Lubię dyskusje i lubię odpisywać na wasze słowa, toczyć rozmowy. A lubię to przede wszystkim dlatego, że kocham piać i to pisanie zaspokaja moją największą pasję a przy okazji mogę porozmawiać z fajnymi ludźmi. Jedni się z moim tokiem myślenia zgadzają, inni nie. Jednym się u mnie podoba innym nie. I to jest jasne i oczywiste i dużo tu mówić nie trzeba. Bo przecież nie ma tak, że wszyscy lubimy to samo. I ja to przyjmuje. I wiele mogę wysłuchać. 

Ale dziś po raz pierwszy w życiu pomyślałam, że ten blog to już nie tylko moje niewinne pisanie przy herbatce.
Dziś po raz pierwszy w życiu odczułam, że ten blog to nie tylko ja. Bo to też moja Rodzina. 
To też moja mama, która może przeczytać w komentarzu o sprawach, które są dla niej trudne. Która denerwuje się i przejmuje tym, że ktoś, kto podpisuje się jako "przyjaciel" mojej mamy, pisze rzeczy, których przyjaciel nigdy by nie napisał. 
Ten blog to też moje dzieci. Mój mąż. Tata. Brat. Przyjaciele. 
I chcę, żeby Ci wszyscy, którzy go nie lubią, którym się tu nie podoba. Ci, którzy uważają mnie za zdominowaną dolarami pindę, opuścili to miejsce. Po co macie się tu denerwować i wysłuchiwać tych bzdur wyssanych przeze mnie z palca??
Skoro uważacie, że przedstawiam fałszywy obraz życia swojego i swojej rodziny, to po co tu zaglądacie? 
Nie lepiej posiedzieć sobie gdzieś w kinie na fajnym filmie albo obgadać mnie z koleżanką przy winku?
Przecież to nie ma sensu, by napędzać moje blogowe statystyki takimi odwiedzinami.

I wiecie co? Ten komentarz nie zepsuł mi dnia, godziny i nawet 5 minut. Zepsuł mi 2 minuty zanim dodzwoniłam się do mamy i zanim ona mnie nie uspokoiła. Bo choć ten komentarz ją dotknął pewnie bardzo, to usłyszałam od niej, że jest ze mnie dumna. 

Człowiek niby wie, że jak pisze publicznego bloga, to ktoś tego bloga czyta. I niby widnieje cyfra na samym dole strony- ponad pół miliona odsłon, to jednak jak piszę, myślę że piszę do garstki osób. Nie umiem ogarnąć tego, że czyta mnie tylu ludzi. Że Ci ludzie nie zawsze są przychylni. Że komuś może zależeć by zepsuć mi dzień. Nie ogarniam tego, bo nie tego jestem nauczona. Bo ja zawsze otwarta jestem na ludzi. Bo mi zawsze zależy na dobrej relacji. Bo potrafię odpuścić swoje odczucia i nie powiedzieć nic, by komuś nie było przykro. Ogromnie wiele wybaczyć potrafię. Zrozumieć człowieka, który czasem zrobi coś niefajnego. Zawsze otwieram się na ludzi i zawsze obdarowuję zaufaniem. I zawsze naiwnie myślę, że wszyscy tacy są. A potem spada na mnie jak grom z jasnego nieba jakaś wiadomość i nie wiem gdzie się podziać ze swoimi myślami o świecie. 

Ja popełniam błędy! Całą masę błędów! Ale to, że o nich nie piszę nie znaczy, że ich nie ma. 
Tak samo moje życie. Ono nie jest rodem z bajki. Jest w nim cała gama przeżyć. Różnych przeżyć. Moje dzieciństwo jak wielu z was się pewnie wydaje, nie było aż taką super fajną sielanką. Zdarzały się sprawy, na które trzeba było mieć siłę już w wieku 10 czy 12 lat. To, że o nich nie piszę, nie znaczy że ich nie ma.
To że piszę o sukcesie taty, nie znaczy, że w drodze do tego sukcesu, nie ominął on wielu ważnych rzeczy w swoim i naszym życiu. 
To, że nie wspominam o rozwodzie rodziców, o tym że nie zdałam matury za pierwszym razem, o tym, że w liceum podkładałam klasówki a na studiach za to miałam rewelacyjne oceny…. to, że nie piszę, to nic nie znaczy. 

Piszę o tym o czym chcę. Nigdy nie kłamię. Nie poruszam pewnych kwestii, jeżeli nie chcę ich poruszać. Bo to jest moje miejsce. Które stworzyłam od podstaw i w którym chcę by było miło. W którym nie życzę sobie ubliżania mojej rodzinie. Nie życzę sobie "przyjaciół" którzy ubliżają komukolwiek. 
Szanuję każdy komentarz, w którym ktoś wyraża swoje zdanie, zupełnie różne od mojego. Szanuję dwie kobiety, które czasem zażarcie ze mną dyskutują i czasem powodują zimne poty na moich plecach ;) Bo każdy ma prawo do swojego podejścia do życia. Ale nikt nie ma prawa, do ubliżania drugiemu człowiekowi. I każdy kto chce "po przyjacielsku" coś do mnie napisać to proszę sobie odpuścić. Albo mieć odwagę napisać na skarzynia@wp.pl. (wystarczy kliknąć kopertkę po prawej stronie).

Mnie te komentarze nie bolą. Bolą moich bliskich. I ze względu na nich, ja dziś ten post piszę.
Bo ja mogę usłyszeć, że jestem owładnięta manią dolara (bo taka myśl też z tego komentarza popłynęła) i po mnie to spływa. Ale moja mama przeżywa to, że jej dziecko musi stawiać temu czoła. Bardziej przeżywa pewnie to, niż te słowa które padły tam o niej. 
Moja przyjaciółka mówi: Jezuniu… i nie jest w stanie nic dodać bo jest zatkana na amen. Człowiekiem zatkana. 

Komentarz, który usunęłam przeszedł moje najśmielsze rozumienie "komentarza negatywnego". Widocznie jeszcze mało wiem o życiu. 
Ale najważniejsze wiem. Mam za sobą rodzinę. Mam za sobą przyjaciół. Mam za sobą wasze słowa. Tysiące komentarzy. Setki takich, że czuję, że na nie nie zasługuję. I tylko jeden taki, który gdzieś tam wpadł ….
I wiem, że jedna jaskółka wiosny nie czyni. 
A jeden komentarz rewolucji.
Takie komentarze nie rujnują mi życia, nie powodują, że rwę włosy z głowy. One rujnują życie ludziom, którzy je piszą. Ale to ich wybór, jak chcą tak żyć, to niech tak żyją.
A ja będę żyć i pisać jak mi się podoba. 
Nadal będę otwarta. Z sercem na dłoni. Będę kochać dyskusje z wami. Będę kochać ten blog. Będę wierzyć w człowieka. 
Bo ciągle czuję, że jest więcej dobra na świecie niż zła. Bo tak zostałam wychowana. Bo tego w życiu właśnie chcę. 
Wierzyć, że ta jaskółka jedna wiosny nie uczyni. O ile ja na to nie pozwolę. 

A wam to ja nie wiem co powiedzieć. Tym, moim kochanym, wiernym czytelnikom…tym, którzy wysłuchiwać tego wylewu dzisiejszych emocji nie powinni. 
Więc powiem wam tylko, że sprawiacie, że czasem wierzę w siebie dużo bardziej niż bym się spodziewała, że czasem czytam wasze historie i zalewam się albo łzami albo śmiechem, że czasem opowiadam mojemu mężowi, córkom o tych waszych zdarzeniach, że staliście się częścią mojego życia. Częścią, którą otwieram jak tylko najdzie mnie ochota. 

Częścią, która nie jest mi niezbędna, ale cholernie pięknie jest ją mieć. I wam ogromnie za to dziękuję. 

Parę zdjęć, które zrobiłam w tym tygodniu. Czyli relax, śnieg i ziemniaki ;)) aaa no i czekolada!

iwona wisniewska