lipiec w każdym z nas.

Tydzień za tygodniem mija. 

Latem zdecydowanie szybciej.

Te dni jak ptaki, przylatują i odlatują spłoszone.

A ja nie nadążam z odnajdowaniem się w nich.

Ja lubię spokojniej.

Nie, nie lubię nie mieć na głowie. Lubię mieć.

Ale mieć tak by mi było dobrze. By gonić czas, ale w końcu go doganiać. By przy każdym wyłączaniu lampki nocnej myśleć, że dziś udało mi się.

Udało mi się poskładać dzień po mojemu. 

Że zdążyłam i z obowiązkami i z przyjemnościami.

I każdemu odpisałam i o niczym nie zapomniałam.

Uwielbiam odpisywać na maile. Zdjęcia wysłać jak ktoś prosi, by nie czekał ten ktoś dłużej niż ja nie lubiłabym czekać*

I jak obiecałam to się wywiązać. I jak zdecydowałam się na coś, to brać za to odpowiedzialność.

Jestem taka, że jak coś robię to albo na 100% albo na 0%. Albo wchodzę w coś cała albo nie wchodzę wcale.

A to lato mi nie sprzyja. I te dni jak ptaki.

I ten czas, którego nie widać zbyt wyraźnie przez duże, przeciwsłoneczne okulary. 

Lubię jak mam chwilę codziennie by pomyśleć. Zauważyć. Zastanowić się. 

Wyskoczyć na chwilę z tego wiru. I osiąść w swoim małym świecie zadumy. Choć na krótką sekundę... 

A leżaki, koszyki piknikowe, olejki pachnące morzem jakoś wiecznie pałętają się pod nogami blokując mi drogę. 

Za dużo słońca. Za dużo letniego lata we włosach. Pajęczyn z pająkami na wysokości wzroku. 

Za dużo stopni na termometrze. I ciągle za mało wody w doniczkach. 

Tylko dzieci wiecznie zadowolone. Jak one to robią?

Skąd czerpią tą stałą przystosowalność do sytuacji? 

Wypłaczą co trzeba, i lecą dalej się bawić… zapominając po trzecim kroku, że było coś na rzeczy.

A my dorośli ciągniemy za sobą cały świat myśli. W tumanach kurzu zakopany optymizm raz się wyłania a raz znika.

My dorośli znajdujemy ciągle jakieś usprawiedliwienia. 

Nie zrobiłam tego, bo czasu brakowało.

Nie wysłałam, bo wszystko dziś biegiem.

Nie zerknęłam jak prosiłeś, bo dziś za gorąco…za późno…za.

I lepiej nam od razu. Niezdolność lipcowego funkcjonowania usprawiedliwiona. I innym lepiej. Bo ona chciała, tylko nie mogła.

I świat dalej płynie swoim upalnym tempem. 

Tydzień za tygodniem mija. 

A ja zawieszona, senna, poirytowana. W klimatyzowanym pomieszczeniu udaję, że na nic nie mam czasu. 

Bo tak wygodniej. Bo tak łatwiej. Bo przecież wiadomo - lato. 

A czas jest giętki jak gumowy wąż ogrodowy. Jak tylko mamy chęć go nagiąć, to on bez zbędnych ceregieli się nagina. 

Ale kto by tam o tym myślał w ten leniwy, lipcowy poranek... 

letnie nasze dni i wieczory

każda w swoim świecie. o ile to na huśtawkach to nie ma problemu. 

ale czasem jak każda coś po swojemu… no sprostać jednej matce ciężko ;) 

a oto cheeseburger na słodko (muffin, ciasto czekoladowe i masa w różnych kolorach) 

cały koper i połowę pietruszki już pożarły przyszłe motylki, ale do tego przywykłam i jak co roku pietruszkę od lipca oddaję gąsiennicom :)

moja córka w kolejnej makijażowej odsłonie

niebo niesamowity miało kolor któregoś wieczoru

Owocnego lipca wam życzę ;) i sobie też! :)

i.w.

* Iza wybacz, że tyle mi to zajęło :)