tęcza nad dojrzałością

Zapomniałam jak to jest. Bez planu jak można żyć. Bez zapisanych stron kalendarza papierowego i tego w smartphonie. Bez namysłu i bez stresu.

Bez planowania głębszego i upychania w kalendarz. Bez wyznaczonej godziny, czasu wyeksponowywania, namaszczania błahego zdarzenia uwagą. Bez scenariusza.

Nie do wiary - jak tak pomyślę - że w dzieciństwie szło się pod blok i wymyślało w danym momencie gdzie iść, po kogo po drodze zajść i jaki ważny temat omówić. Jedynym ograniczeniem była dobranocka o godzinie 19:00. Nią odmierzało się czas. Przed dziewiętnastą było można wszystko, po dziewiętnastej wracało się do domów.

Mając rodzinę, dom, pracę, kredyt, samochód, ogródek, lekcje do odrobienia z klasy czwartej, zerówki i przedszkola, bale i wycieczki, dostawcę, księgowego...potrzebna jest organizacja totalna. 

A ta organizacja ujmuje spontaniczności niestety. Są szczęśliwcy, którym tylko ujmuje, ale chyba większość z nas po prostu spontaniczność swoją traci. 

No nie licząc tego przestawionego fotela, który niejako staje się szczytem szaleństwa bez przemyślenia. 

Próbowałam planować mniej. Nie układać tak skrupulatnie kolei losu. Nie dało się. 

Myślałam, że dawną spontaniczność da się odzyskać, że trzeba tylko nad tym popracować. Więc próbowałam bez planu czuć się swobodnie. Nie myśleć o nieugotowanej zupie, o tym że dziś miałam zrobić cotygodniowe pranie, że w czwartki zawsze wystawiam rachunki a poniedziałki odpoczywam i piszę. Próbowałam nie posiadać odrębnego dnia na obcinanie paznokci. Tak, tak ja mam dzień na obcinanie paznokci! Ale tych paznokci mam 80 do obrobienia ;-) to jak nie planować? 

Miotałam się i udowadniałam sobie, że plan zamyka wiele dróg. Za chwilę udowadniałam sobie, że planować trzeba. I tak w kółko.

Dziś jestem już spokojniejsza. Bo przecież nie wszystko jest czarne albo białe.

Spontaniczność też nie jest. 

Wiadomo, że już nie wyjadę w poniedziałek do Berlina, informując rodziców (dziś to już męża) w niedzielę wieczorem. I że nie będę spać tam w parku w śpiworze. To już niemożliwe.

Dziś wystarcza mi ten przestawiony fotel, ładniejszy kubek do kawy niż zwykle, ładniej podany obiad. 

Kwiaty na stole w wazonie od czasu do czasu. Raz róże, raz niebieskie tulipany barwione. Choć wolę naturalnie żółte.

Posiedzenie przed domem ot tak… by się pogapić. Choć z reguły tego nie robię. 

Zakupy bez makijażu. Choć przecież to nie po mojemu.

Nic szczególnego ani nadzwyczajnego nie musi to być. Jestem w takim momencie życia, że już nie musi. 

I w sumie to nie zgadzam się sama ze sobą ;-) że ludzie spontaniczność tracą. Ona się zmienia. 
Tak, jak zmienia się całe nasze życie wraz z upływem lat. 
Tak jak zmienia się odpowiedzialność i cierpliwość. Mądrość i gotowość. Wdzięczność i zdolność. Uroda.

Oprócz zmarszczek, których nam przybywa, przybywa nam też barw. Odcieni życia. Odcieni spraw. 

Odcieni spontaniczności i planowania. 

Koniec walki z wiatrakami. Przyjmuję moje zmarszczki i moją tęczę z pokorą, a nawet radością :-)

A poniżej zdjęcia z zaplanowanego na miesiąc wcześniej weekendu u mojego taty. Nawet tatę trzeba w kalendarzu zapisać, no cholera trzeba.

i.w.

Jeżeli nie widzicie własnych dodanych komentarzy lub moich odpowiedzi na nie (bo ja zawsze odpowiadam!) wciśnijcie "wczytaj więcej" na końcu strony (tuż pod komentarzami) lub odśwież stronę - więcej informacji w zakładce "pomoc" u góry strony. 

Wszystkie zdjęcia i treści zamieszczone na tym blogu są mojego autorstwa. Zgodnie z Dz.U. z 1994 r. Nr 24 poz.83 mam prawo do ich ochrony i nie wyrażam zgody na ich kopiowanie i rozpowszechnianie bez mojej wiedzy. Dziękuję.