chwile, momenty… urodziny

I znów się kłócą. Znów krzyczą tak, że uszy puchną. 

Jedna krzyczy bo boi się być sama na górze. 

Druga łzy leje, bo nóżki są tak zmęczone, że nie mają sił schodów pokonać. 

Trzecia straszy tą pierwszą, że za plecami ma ducha, więc krzyk zamienia się w ryk. 

Czasem można oszaleć. Czasem na prawdę można oszaleć! 

Lekcje odrabiają wszystkie trzy, bo przedszkolak nasz uparł się, że też musi odrabiać. No a że MUSI, to trzeba jej te lekcje wymyślić i przygotować. No i pomóc. I dwóm pozostałym pomóc też.

Czasem czuję, że grunt pod nogami tracę, że nagromadzenie spraw przygniecie mnie w końcu i zostanę bez tchu. 

Ta co bała się ducha już wrzeszczy, że nie będzie chodzić do polskiej szkoły bo ta szkoła jest…(pik pik pik)... może lepiej pisać nie będę. 

A mąż lata od dziecka nr 1 do dziecka nr 2, 3 i znów 1. A ja latam za nim bo może sobie nie poradzi… mieszam w tym czasie zupę i składam pranie i ciągle pilnuję by problemy były rozwiązywane drogą mądrości, zrozumienia dziecka, wysłuchania i konstruktywnych uwag, motywujących a nie krytykujących.. czym wkurzam męża, bo przecież on wie wie wie i nie muszę mu 100 razy przypominać. 

Dni nasze często granic nie mają. Męczą i wycieńczają.

Męczą, jak już nie wiadomo gdzie pomieścić te wszystkie łzy, krzyki, kłótnie i pretensje. Jak już czujesz takie przepełnienie, że masz wrażenie, że kolejny jęk wyrwie ci dziurę w głowie. 

Ale ja wiem. 

Ja wiem doskonale, że to są momenty. Normalne i zwyczajne. Najnormalniejsze w procesie życia. Trzeba je przeczekać, wytężyć cierpliwość i uspokoić nerwy. 

Powiedzieć sobie ze 129 razy, że za chwilę będzie już spokojniej. 

Że kocham kocham kocham, tylko jestem zmęczona. 

Że one tym krzykiem próbują coś osiągnąć. Uczą się walczyć o swoje, wykłócać o lepsze. A ja jestem po to, by im w tym pomóc. By wychwycić granicę, gdzie kończy się rozwój i poznawanie a zaczyna już wymuszanie i szantaż. By cierpliwie wiedzieć. 

I że to tylko chwila. Tylko chwila patrząc z perspektywy. A moja cierpliwość jest potrzebna im bardziej niż mi święty spokój. 

I czasem naprawdę ciężko wytrzymać i ciężko pozbierać siebie o prawie północy i przygotować się na kolejny dzień. Kolejny dzień, dokładnie taki sam jak co dzień. 

Ale pomiędzy jednym takim a drugim takim dniem, jest cała wielka miłość, radość, cudowność skupiona w jednych moich ramionach. 

I mieszczę. Mieszczę w sobie wszystko! I tę miłość, i wzruszeń tysiące i zwierzeń całe zalewy, i narzekania te i ponaglania, i złość i poczucie krzywdy i łez nieskończoności.. mieszczę w sobie wielkie tony uczuć. I całusy razy trzy i pretensje razy 40. Mieszczę w sobie cały potok emocji. 

Pomiędzy rozdziałami życia, w ciszy i burzy i na dobre i na złe. 

Pomiędzy jedną kłótnią a drugą a trzecią a dziesiątą i setną. 

Pomiędzy, jest największe szczęście jakie mogło mnie spotkać.

I dlatego nie mogę nigdy zapomnieć. Że te momenty to tylko momenty. Chwile w procesie życia. 

Chwile, za którymi zatęsknię szybciej niż się spodziewam. 

A dziś jest chwila bardzo dla mnie szczególna. Urodziny mojej mamy. 55 urodziny. I z tej okazji przygotowałam mamie niespodziankę. Wiem, że się bardzo wzruszy. A jak o tym jej wzruszeniu pomyślę tylko, to od razu lecą mi łzy. I tak od wczoraj płaczę sobie co sekundę ;-)

Mamo, filmik zrobiony specjalnie dla Ciebie :-) 

Bo kiedyś mogłybyśmy stwierdzić, że przegapiłyśmy.

Bo kiedyś tak mocno mogłybyśmy żałować.

Że wśród dróg naszych tak innych i tak pokręconych, żadna żadnej nie chciała wystarczająco mocno poszukać.

Bo kiedyś mogłoby czasu już nie wystarczyć na naprawianie i na przeprosiny. 

Na nadrabianie dni straconych na przepychanki.

Na słowa spokojne i ze zrozumieniem.

Mogłoby zabraknąć tego czasu. 

Ale wystarczyło. Zdążyłyśmy mamo.

i.w.

Jeżeli nie widzicie własnych dodanych komentarzy lub moich odpowiedzi na nie (bo ja zawsze odpowiadam!) wciśnijcie "wczytaj więcej" na końcu strony (tuż pod komentarzami) lub odśwież stronę - więcej informacji w zakładce "pomoc" u góry strony. 

Wszystkie zdjęcia i treści zamieszczone na tym blogu są mojego autorstwa. Zgodnie z Dz.U. z 1994 r. Nr 24 poz.83 mam prawo do ich ochrony i nie wyrażam zgody na ich kopiowanie i rozpowszechnianie bez mojej wiedzy. Dziękuję.