natłok myśli gaszony ogniem z kominka

Za chwilę jadę po dzieci. Obiad prawie gotowy, prezenty zapakowane, lodówka wyszorowana .. na razie w głowie.. ale zrobię to dzisiaj na pewno. Obrus uprasowany i odkurzona kuchnia bo złoty pył z papieru opakunkowego mógłby zdradzić, że coś się tu w tej kuchni działo. A przecież to niby elfy pakują te prezenty. 

Myśli krążące tu i tam. Decyzje, czy ciasto kokosowe czy może kuleczki migdałowe z wiórkami? 

Kapusta z grzybami trochę za słona. Rok temu za kwaśna była, w tym za słona. 

Tata, do którego nie jadę, a w sumie mogłam przecież. Za rok pojadę na pewno. 

W przedszkolu dziś przedstawienie. Moja malutka Clara będzie grała rolę! Rola życiowa - będzie zieloną święcą świąteczną ;-)) No lepiej to w sumie niż Zosia rok temu, która grała sos do ziemniaków.

Nadia mruga do mnie okiem na każdym zakręcie, taka dumna że ona już wie a maluchy nie, że Mikołaj nie istnieje. Cokolwiek powiem o Mikołaju, ona już jest obok mnie z tym uśmiechem konspiracji i satysfakcją, że mamy swoją małą tajemnicę. 

Marcin (mój mąż) w pracy jak co dzień. Ciekawe czy zastanawia się, jakiego koloru obrus będzie i czy naczynia będą białe jak rok temu czy czerwone jak dwa lata temu? Czy zdaje sobie sprawę, że przez moje ręce przeszły dziś metry kolorowego papieru...

A mama w Polsce.. czy zastanawia się nad tą moją kapustą czy wyszła? 

I czy łza się już kręci w jej zmęczonym oku? bo przecież nie będzie nas w wigilię. I czy dzieląc się opłatkiem z ciocią Bożenką 24 grudnia przemknie jej myśl, że ja dopiero wstaję w mojej Ameryce i zawijam rękawy by przygotować ten dzień.

Natłok myśli, grzybów, wstążeczek i świecidełek. 

Schab miesza się z myślą o Domu Samotnej Matki w Warszawie. Grzyby wrzątkiem sparzone przyciskam kubkiem i myślę o moim przyrodnim bracie. Jakie te jego święta będą? 

Odkurzę jeszcze przedpokój. Szum odkurzacza zagłusza wiadomości o kolejnym pogrzebie niewinnego dzieciątka. 

Sprawdzam listę. Zapomniałam zajrzeć do bankomatu. No nic. Jutro.

Czy wy też tak macie? Czy myśl goni myśl a wniosek prześciga wniosek? Że wieczorami aż głowa boli od tego natłoku. 

A tym czasem odrywam się od myślenia o sałatce gyros, na którą przepis ma mi dziś napisać przyjaciółka, i zrzucam szybko zdjęcia z wczorajszego przedstawienia. No tej mojej córki świecy :-) 

Post pisać zaczęłam wczoraj, kończę dzisiaj. Czasu jak na lekarstwo. Obowiązek przydeptuje kolejny obowiązek. 

Ale może tak właśnie kocham najbardziej. Mieć głowę zajętą, ręce i myśli.  

Może te moje dni napycham po brzegi specjalnie. Może to świadomie a może raczej nie. 

I ile by tego czasu nie było, ja zawsze będę na jego krawędzi. 

Będę biegać z potem na czole, jedną ręką zapinać but a drugą wyjmować torebkę. I myśleć będę za dużo zawsze, żeby sobie jeszcze ten czas skracać. By nie mieć go prawie dla siebie. By spokojnie narzekać mężowi wieczorem, że ledwie się ze wszystkim wyrabiam. By sztywnieć ze stresu, że tych świąt to pewnie nie będzie bo jak ja to niby mam wszystko ogarnąć??

- Ależ oczywiście że pojadę z tobą obejrzeć ten dom. Nie ma żadnego problemu. 

Matko boska kochana gdzie ja ten dom wcisnę w grafik?

- No nie ma sprawy, kupię te telefony. Pojadę. Tak tak, zdążę. Nie ma o czym mówić.

Matko święta, przecież nie mam kiedy! 

- Czy napiszę w końcu post? No jasne! Kocham pisać!

No może i kocham ale tuż przed świętami??

-Marcin (do męża), ja zwariuję! Ja nie wiem jak życie ogarnąć! Ja się nie wyrabiam z NICZYM! 

- Weź sobie kogoś do pomocy…(i ziewa)

- …………….. te kropki to moje oburzenie do kwadratu i pretensjonalne wyjaśnienie, że ja nie potrzebuję nikogo! Bo radzę sobie doskonale!

- Przed chwilą mówiłaś, że nie radzisz (klikając w telefonie kolejną gierkę) 

- Jak to nie radzę! Radzę. O co ci chodzi?? Ty mnie zupełnie nie rozumiesz!

Dziwna ze mnie dziewczyna :-) 

A potem wieczorem zasiadam sobie przy kominku. Zapalam ulubioną świecę. Koc już leży przygotowany. I lampka wina albo dobra herbata. Wieczory są obowiązkowe. Takie moje. Nasze. Spokojne. 

-Kochanie, ze wszystkim zdążyłam, mówiłam że dam sobie radę.

- yhy… oczywiście że mówiłaś.. 

Bez tych wieczorów, nie miałabym sił na kolejny upchany pod kreskę dzień. Na stawianie czoła, na odbijanie przeciwności losu. Na uśmiech. Na bycie dobrą mamą i wdzięczną kobietą.

A oto moja kochana mała świąteczna świeca :-))

i ukojenie wieczorne:

świeca jest z Bath and Body Works.

WESOŁYCH ŚWIĄT  życzę wszystkim tym, którzy je obchodzą :-) 

i.w.

Jeżeli masz problem z wstawieniem komentarza - zajrzyj do zakładki "problemy techniczne" na górze strony.

Wszystkie zdjęcia i treści zamieszczone na tym blogu są mojego autorstwa. Zgodnie z Dz.U. z 1994 r. Nr 24 poz.83 mam prawo do ich ochrony i nie wyrażam zgody na ich kopiowanie i rozpowszechnianie bez mojej wiedzy. Dziękuję.