pierwszy post bez zdjęć

Zareagowałam płaczem. A tak naprawdę rykiem niekontrolowanym.

Tak płakałam, że mąż mocniej wciskał pedał gazu by szybciej ze mną być. 

Wiadomość od przyjaciółki "włacz tvn24!".

Włączyłam i w jednej chwili króciutkiej świat zawirował. 

Łzy leciały ciurkiem, trzęsłam się i wykręcałam numer do męża. 

Boże to przecież nie może być u nas? To nie to NEWTOWN do którego jadę samochodem niespełna 10 minut? To nie może być prawda.

Potem już nie miałam sił myśleć czy to te NEWTOWN czy może inne, nie byłam w stanie niczego przyswoić tylko dygotałam i płakałam coraz głośniej. Nie byłam w stanie usłyszeć kto, jak, dlaczego.. nic.. Niby słuchałam a jednak nic z tego nie mogłam zrozumieć. 

Mąż pyta - ale jak? ale co? kiedy? A ja nie wiem nic zupełnie.

Przed chwilą pakowałam pierwsze prezenty, robiłam listę zakupów na święta. W głowie miałam plan na każdy dzień przyszłego tygodnia.

Kolejny raz życie udowodniło, że wszystko może zmienić się w przeciągu jednej sekundy.

Przełączyłam na NBC10. Zadzwoniła przyjaciółka mówiąc że mąż mój już jedzie, już będzie za chwilkę jedną krótką. 

20 dzieci nie żyje. 6 nauczycieli. Strzelanina w szkole w Newtown. Wszedł do szkoły z bronią i zaczął strzelać. A moje dzieci w szkole jeszcze.. a to Newtown tuż tuż! 

Przyjaciółka sms-em pomaga mi liczyć do 10. Mąż dzwoni że już na zakręcie jest.

A ja w głowie mam te matki, które dziś może pakowały też prezenty dla swoich dzieci.

Te matki, którym jak do cholery wytłumaczyć, że ich dziecko...

- No jak to nie żyje? Przecież jest w szkole. To pomyłka. 

- Nie, nie pomyłka proszę pani.

Po chwili dowiedziałam się że to nie nasze Newtown. To te w Connecticut. Ode mnie około dwóch godzin drogi. I niby dlaczego mnie to uspokoiło? Przecież nadal te matki i nadal te dzieci... A ja już spokojniejsza, bo nie u mnie, nie za rogiem.

Najpierw weszła Clara. Mąż odebrał ją z przedszkola. Ja ryk. Całusy. I ryk. Uściski. I ryk. Clara mnie obserwuje.. 

-wszystko dobrze, mama dziś miała ciężki dzień i potrzebuje się przytulić. 

W oczach męża ból bo żona ryczy, dziecko wystraszone.

Po Zosię i Nadię wyszłam sama. Stale czekając czy wyjdą z tego autobusu.. czy na pewno zobaczę te buźki uśmiechnięte od ucha do ucha i czy na pewno o niczym nie wiedzą. Przynajmniej na razie. Niech potrwają jeszcze chwilę w nieświadomości.

Potem przytulanie, całowanie po 30 razy i od nowa znów.

I płacz, już kontrolowany, po kątach. 

Nadia patrzy na Zosię, Zosia na Nadię.. stoją takie sztywne, wiedzą że coś jest nie tak.

-wszystko dobrze, mama dziś miała ciężki..

-mama, widzę że coś się stało

No tak to już nie czterolatka, tylko dziesięciolatka. 

- no tak stało się córeczko, głowa mnie boli, i kotlety przypaliłam i potem zadzwonili że nie dojdzie paczka zamówiona, i zmęczona trochę jestem…

Jakoś tak to było.. co mi do głowy wpadło i na język.

Potem Nadię moją musiałam znów oddać do szkoły. Polskiej szkoły, bo chodzi wieczorami w piątki. Cały wieczór myślałam tylko o tym, że nie ma jej obok.

Świat zapomni za parę dni. Inne matki i ojcowie zapomną. Ja zapomnę też. 

Sąsiedzi i pani woźna ze szkoły. 

Ale za rok i za dwa i za 30 lat przy stołach świątecznych TYCH rodziców ich dzieci nie będzie. Prezenty nigdy nie zostaną otwarte. A karty życia nie będą już dalej zapisywane.

Nie będzie wesel, chrzcin, rozwodów, kłótni z rodzeństwem.. i trzaskania drzwiami nie będzie w wieku nastoletnim. 

Ramki ze zdjęciami będą zdobić kominki. 

Każde święta już, do końca życia będą ociekały łzą. Każde. Do końca życia. 

Za lat może 5 a może 15 przez usta rodziców może nawet przemknie uśmiech. 

A zdjęcia w ramkach może będą pięknym wspomnieniem. Ból będzie inny. Lżejszy jakby.

Ale już nigdy w gwiazdy razem nie spojrzą. Nigdy nie pokłócą się o niesprzątnięty pokój. Nigdy nie będą kłamać i błagać z płaczem o i-phona. 

Boże kochany, czym jest ten niesprzątnięty pokój? Czym jest zlew pełen naczyń i dziecko budzące się w nocy 190 razy? Czym jest histeria na środku supermarketu?

Skoro wieczorem można przytulić swoje dziecko. Bezpiecznie zgasić lampkę i w swojej sypialni poczytać książkę. 

i.w.

Wszystkie zdjęcia i treści zamieszczone na tym blogu są mojego autorstwa. Zgodnie z Dz.U. z 1994 r. Nr 24 poz.83 mam prawo do ich ochrony i nie wyrażam zgody na ich kopiowanie i rozpowszechnianie bez mojej wiedzy. Dziękuję.