2

Gdzie mama? gdzie mamaaa?
No jak to gdzie? mama pisze...
Ostatnia konwersacja moich córek. Mama pisze. 
Nie sądziłam, że kiedykolwiek spełni się akurat to moje marzenie. Że będę pisać. I że przede wszystkim ktoś mnie będzie czytać.
Bo kochać coś robić to jedno. A mieć odbiór to zupełnie co innego.
I powiem wam szczerze, że bez tego odbioru nie wiem czy byłabym spełniona w swojej pasji. 
Bo niby człowiek nie powinien na takiej podstawie budować swojej przyszłości, to jednak ogromnie ważne jest to, by ktoś inny widział, reagował, od czasu do czasu powiedział coś miłego. Bo to szalenie motywuje. Dodaje skrzydeł.

Jakoś tak się zdarzyło u mnie, że od samego początku istnienia bloga (2 lata za 2 dni) są ludzie. 
Piszą piękne, długie komentarze. Obdarowują komplementami. Używają czasem słów tak wielkich, że aż mam lęk by tak wielkie o sobie czytać.
I ktoś mnie kiedyś zapytał, a w zasadzie mi zarzucił, że nic nie robię całym dniami tylko zdjęcia cykam by napchać ich pod postami i przyciągać tym ludzi...
Ja nie wiem czym ja ludzi przyciągam. Wiem, że zdjęcia na bloga brałam na początku z tych, co robiłam od zawsze na co dzień. A potem... A potem zaczęłam robić zdjęć więcej. Bo blog mnie zmotywował. Pokazał mi, że ogromną przyjemność sprawia mi przygotowywanie tych zdjęć, wybieranie, dopasowywanie... bo pokazał, że są ludzie którzy je lubią. A ja zyskałam tym samym odbiór. I tak, teraz często robię zdjęcia specjalnie "pod blog". Ale paradoksalnie nie robię tego "bo blog" tylko "bo ja". 

Przez te dwa lata potwierdziłam też swoje przypuszczenia, że pisanie do szuflady nie daje takiej przyjemności, jak pisanie na forum publicznym. Ja uwielbiam to uczucie, że ktoś jest obok. Że komuś się u mnie podoba. Że ktoś tu wraca. Że ktoś chce tu wracać. 
To poczucie pociągnęło za sobą wiele rzeczy...
Właśnie skończyłam pisać książkę. Jest ona spełnieniem moich najodleglejszych i najskrytszych marzeń. Czy ktoś ją wyda? Tego nie wiem. Ale ja ją napisałam. Po 30 latach marzeń...
I napisałam ją, muszę to powiedzieć, DZIĘKI TOBIE. Dzięki Tobie człowieku, który właśnie tu jesteś. Dzięki Twoim słowom, które zostawiasz czasem pod postem, dzięki Twoim oczom które czytają. Tak wiem, to nie Ty napisałeś tą książkę, ale to Ty dodałeś mi wiary w siebie. Spowodowałeś, że uwierzyłam, że moje marzenia warte są zachodu. 
I wiem doskonale że bez samej mnie nie zdziałałbyś wiele. Bo do tanga sukcesu trzeba dwojga nas. 
Bo ja jestem jednostką nadwrażliwą jak bohater romantyczny... i często jest tak, że ciężko mi jest bez wsparcia. Ale gdy to wsparcie dostaję to rosnę w siłę jak kula śnieżna zbierająca na swojej drodze coraz to świeższe warstwy śniegu. I powstaje książka... której smak czuję w ustach, jak smak czekolady. 

Mama pisze. I jest szczęśliwa. I zdaje się, że staje się lepszym człowiekiem z tak niby błahego powodu.. jakim jest spełnianie się. Mama jest szczęśliwa bo robi to co kocha. A tym samym zaczyna kochać bardziej samą siebie i całe swoje życie. Coś się takiego dzieje w jej organizmie, że zaczyna się częściej uśmiechać, intensywniej przeżywać, mniej potrzebować by być cierpliwą. 
Mama osiągnęła coś o co zabiegają miliony ludzi... odnalazła swój kamień filozoficzny...

I na koniec, coś co kiedyś napisałam: 

W małych domkach z czerwonym dachem. 
W dużych domach. 
W willach. 
W mieszkankach z jednym pokojem. 
I tych z teściami za ścianą. 
Na tarasach. Balkonach. 
W samochodach.
W parkach na ławce. 
W kawiarniach i kawiarenkach.
Goszczę czasem. Ja i mój blog. 
Goszczą moje myśli rozbiegane. 
Goszczą ułamki mojego świata. 
Moje poglądy. Zastanowienia. Cząstki mojej duszy. 

I tak już dwa lata. 

Dziękuję. 
♥︎♥︎♥︎

Dziś zdjęciowy przekrój dwóch lat. Z każdego miesiąca blogowego jakiś ślad...

Przypominam, że na facebooku jestem TU

Można śledzić też zdjęcia naszej codzienności na Instagramie TU

Zapraszam :)

iwona wisniewska