na resztę musieli zapracować sami.

Tydzień temu byłam u dentysty. W poczekalni czekał mój mąż. O mąż? Troje dzieci? o 14 lat razem? No mało kto w dzisiejszych czasach osiąga taki wyniki. 
Ładna z was para. A dzieci ile mają lat? O to tak młodo Pani wygląda. Niesamowite. Myślałam że jest Pani o 10 lat młodsza. Ale taki mąż przystojny to i kobieta się musi postarać. 
Gratuluję, gratuluję. Teraz trochę zaboli. Proszę przygryźć i potrzymać 5 minut. I już wypuszczamy Panią do męża. I jeszcze raz największe gratulacje. I nie jeść co najmniej godzinę. 

Mężu wiesz, że 14 lat to nie byle co? Wiesz, że mało kto osiąga taki wynik? Wiesz, że jesteś przystojny a ja jestem ładna bo muszę, skoro Ty taki przystojny. 

U dentysty potrafi być zabawnie. Ale jak się tak zastanowię...

14 lat razem. 14 lat ciężkiej pracy nad sobą. Kompromisów. Miłości. Życia. Kryzysów. I dróg do siebie coraz to łatwiejszych.
I piękne z tego dzieci. 
I szczęśliwa z tego rodzina. 

14 rocznic. Niezliczona ilość urodzin, wakacji, poniedziałków, pierwszych dni w szkole. Ostatnich. 
Wspólne podróże daleko daleko.
Dwa miejsca w kinie obok siebie i popcorn który on soli a ja nie.

I rodzice. Więcej rodziców dla każdego.
Więcej skarpet do prania i talerzy do zbierania ze stołu. 
Więcej śrubek w garażu i więcej problemów codziennych. I mniej ciepłej wody na ciepły prysznic, bo jak wejdę piąta z kolei to czasem już nie starczy.

14 lat razem, to zatarta granica pomiędzy tym co jego a co moje. Wszystko stało się nasze. I czy mi to przeszkadza? Zupełnie nie. Czy moja feministyczna strona czuje się urażona? Nie. 
Czy chciałabym więcej przestrzeni? Swojego odrębnego kąta w banku, swojego pokoju do czytania książek, swojej podróży daleko daleko bez niego. Nie, nie chciałabym. 

Chciałabym by nic się nie zmieniło za kolejne 14 lat. 

Może z wyjątkiem tego, że dzieciom zamiast pleść warkocze będę pleść swoje mądrości odnośnie narzeczonych.
I może będę mieć więcej przestrzeni w kuchni przy stole. 
I będę dzień zaczynać w spokoju.
I częściej będę chodzić do fryzjera. I rzadziej patrzeć w lustro. 

Ale żeby nic się między nami nie zmieniło, poza drobiazgami. Tego bym chciała. 

I ja to gdzieś głęboko wiem, że tak właśnie będzie. 
Gdy patrzę na niego jak już śpi, ja to wiem. I gdy zapala mi lampkę wieczorem żebym nie potknęła się w drodze do łóżka. 
I gdy kupuje naszemu pięcioletniemu dziecku lek dla dzieci od dwunastego roku życia.
I gdy z makaronu układa mi rano napis kocham cię. 
I gdy podcina drzewo w ogródku i robi ławkę klnąc przy tym niemiłosiernie. 
I wtedy gdy krzyczę na głos, że nie chcę go widzieć, najlepiej już nigdy.
I gdy widzę mieszankę naszych emocji w postaci naszych córek. Nos taty, oczy mamy, okropnie duży palec u nogi mamy, i usta w kształcie serca taty. I te charakterki... każdy mówi, że to nie po nim. 

Rodzina. 
To prawda, że nie każdemu udaje się w dzisiejszych czasach. Że wielu z nas nie miało tyle szczęścia, by znaleźć kogoś, komu będzie chciało się pracować nad życiem. 
Bo 14 lat razem to praca każdego dnia.

Bo to nie przecudowny mąż i mądra, wrażliwa żona. To zwykli ludzie z wadami i zaletami.
Najzwyklejsi. 

Którym, jedyne co było podane na tacy, to codzienność.

iwona wisniewska