pomiędzy gdzieś...

Czasem jedno spojrzenie. A czasem tylko gest.

Czasem dwa zdania napisane. Uśmiech oddany dwiema kropkami i nawiasem.

Czasem to za mało. A czasem wystarczy.

By takie prawie nic stało się małym początkiem.

Żyjemy sobie na co dzień. Mamy męża, dzieci, rodziców, brata, kuzyna, przyjaciół.

Mamy stół w kuchni i samochód w garażu.

Mamy stabilne już, jak na ten wiek przystało, warunki bytu.

Poukładane życie i zamknięte w kartonikach pamiętniki z młodzieńczych wakacji.

Aż tu pewnego dnia….

Bo ja to myślałam, że przyjaciół to ma się od dziecka.

Że przyjaźń to musi być oparta na solidnych korzeniach wspólnego zwisania głową w dół na trzepaku. 

Że nie można w wieku prawie 40 lat spłynąć na boczny tor biegu rzeki. 

I tam dostrzec ten uśmiech, od którego zmarszczki przy oczach głębsze niż gdziekolwiek indziej.

Ale życie uczy nas każdego dnia. I powinniśmy pamiętać, że wszystko co dobre i wszystko co złe, gdy się pewnego dnia obudzimy, może po prostu minąć. Ale pomiędzy tym dobrym i tym złym, są tysiące małych, nieodkrytych opowieści.

Które czekają. 

Bo życie nie jest zamkniętą, skończoną księgą. Tę księgę piszemy codziennie, KIEDY BUDZI SIĘ SŁOŃCE. 

I pozwalamy albo nie, na otwarcie okna by poczuć powiew wiatru. Na zamknięcie drzwi by przeciąg nie porozrzucał nam wspomnień. Dopuszczamy albo nie.

I jak zechcemy, nadajemy znaczenie temu co pomiędzy wierszami.

I ja, pomiędzy jedną linijką życia a kolejną, zboczyłam z toru. Świadomie.

I odkryłam zaczarowany świat, a w nim człowieka. 

Pomiędzy mężem, dzieckiem, rodzicem, przyjaciółką a ciocią z Ełku, znalazło się miejsce na coś nowego. 

Na nową opowieść, tą nieprzewidzianą. Na kawę wiśniową i tartę borówkową. 

Na muzykę francuską i sushi na zielonych talerzykach. 

Nie warto myśleć, że nic nas w życiu już nie czeka. Nie warto zapisywać całej księgi w jeden rok.

Przewidywać na 5 lat do przodu. Bo to, co w życiu najpiękniejsze, nie dzieję się za 5 lat. 

To co w życiu najpiękniejsze dzieje się na każdej ze stronic codziennego dnia. A poza tym, życie nie zawsze słucha naszych planów. 

Ale to dobrze. Bo robi się wtedy miejsce na coś, czego w planach nie przyszłoby nam do głowy ująć. A bez czego, jak się okazuje, życia już się sobie nie wyobraża. 

Poniżej zdjęcia z warszawskiej starówki. Na niektórych mam na sobie sukienkę. Wyjątkowy prezent ze świata czarów.

Ręcznie malowane dzieło sztuki. Które dostałam od głównej bohaterki mojej ukrytej "pomiędzy" powyższej opowieści.

Chciałam ją zupełnie inaczej zaprezentować. Ale jak wiemy życie nie zawsze słucha planów ;) 

Moje pokrzyżował mi tłok na starówce, bóle brzuszków, głodna jestem mamo, siku mamo, pić mi się chce, konika chcę zobaczyć jeszcze raz, konika mamo!… KONIKA MAMO!!!   I takie tam ;)

Przecież nie mogło być inaczej, dziewczyny musiały zaliczyć kurz, piach i kamienie ;)

I sam Gienek Loska :)

Na sukience widnieją cytaty, jedne z moich ulubionych:

"Always shoot for the moon. Even if you miss, you'll land among the stars."

"Life is not about waiting for the storm to pass, it is about Learning to Dance in the Rain"

I ten najważniejszy dla mnie - "Bo chociaż w życiu nie jest jak w bajce. To piękne, że jak wa bajce, bywa." - Ten cytat to słowa mojej przyjaciółki, która wiele podobnych słów i myśli formułuje na swoim blogu dom where life happens.

A wam? Co się wam przydarzyło ostatnio, o czym jeszcze rok temu nie sposób było pomyśleć? 

i.w.

I na koniec krótka informacja. Blog Ona ma siłę, został wyróżniony jako blog tygodnia na portalu mamabu :) Serdecznie dziękuję za to wyróżnienie.