na żurawiej

Żurawina na ulicy Żurawiej w Warszawie. 

Spotkanie kobiet blogujących i czytających blogi.

3 godziny wrażeń.

Uściski dłoni. Głośny śmiech. Opowiadanie i wysłuchiwanie.

Ktoś miał lat 40 a wyglądał na 30. Ktoś inny umie kłócić się po niemiecku tak samo dobrze jak polsku.

Ktoś był w ciąży. Ktoś miał dzieci. A ktoś dopiero zamierza.

Prawie każda z nas miała w życiu jakiś kryzys. 

Prawie każdej z nas smakowała mrożona kawa w Żurawinie. 

Spotkanie obcych sobie kobiet. Długowłosych i krótkowłosych. Blondynek i brunetek. Z Warszawy i z Poznania i ...

Ja się takich spotkań ogólnie boję. Ale też bardzo na takie czekam.

Jestem otwarta a jednocześnie zamknięta w swoich oczekiwaniach.

Łaknę ludzi a z drugiej strony często trzymam ich na dystans.

Ale było warto! Wszystko się udało :) 

I kawa była dobra i woda należycie zgazowana i huśtawka na środku restauracji zaskakująco przydatna.

Takie spotkania mają dla mnie znaczenie i sens.  

Największy w tym, że oprócz odpisania na komentarz, mogę spojrzeć w oczy osobom, dzięki którym to co robię ma pełniejszy wymiar. Uścisnąć dłoń, która klika w komputer by mnie przeczytać. 

Zobaczyć wyraz twarzy. 

Zobaczyć co kogo śmieszy a co nie. Czy trampki lubicie nosić czy szpilki. Czy macie wzrostu 170 czy 154. 

Szczegóły. Które w moim świecie układają się w całość. 

A ja już wiem, że dla tych w całość zamkniętych kawałeczków jestem w stanie wznieść się na wyżyny i mniej zastanawiać się, po co mi to. 

Mniej myśleć i spekulować nad znaczeniem.

I czasem robię coś, może i szalonego, może i głupiego, może bezpodstawnego, ale jeżeli czuję, że w powietrzu wisi ukryty sens, to nawet gdy go nie rozumiem do końca, to daję swoim przeczuciom szansę. 

I tak było tym razem. Bez odpowiadania samej sobie na tysiące pytań, zdecydowałam się takie spotkanie zorganizować. 

Ktoś potem napisał, że zachowuję się jak gwiazda, która na siłę chce skupić wokół siebie tłumy. 

Każdy ma prawo do własnej opinii. Ja też swoją mam. Ale czy przez to, że ktoś coś pomyślał czy napisał, powinnam czuć się gorzej? lepiej? mniej wartościowo? bardziej?

Przecież to bez sensu! Przecież każdemu co innego w duszy gra. To jakim cudem każdy mógłby pomyśleć, że fajna ze mnie dziewczyna i fajne rzeczy organizuje? Patrząc realnie - to nie jest możliwe.

To czy ja mam się przejmować niemożliwym? Czy skupić na możliwym? To przecież takie jasne :)

Tłumy na Żurawiej poniżej ;)

Dziewczyny, dziękuję! Za wasz czas i przejechane kilometry. I za to wspólne sobotnie popołudnie :))

Oby częściej się nam zdarzało :) 

Został mi jeszcze jeden wieczór, tu w Polsce. Nie wiecie nawet jak bardzo chciałabym tu jeszcze parę dni zostać..

Parę dni. Parę nocy. Parę polskich zachodów słońca zobaczyć. Parę razy pod nosem sobie zakląć, że to niedorzeczne, żeby tak traktować ludzi ;) Parę razy wpaść do kogoś i wyjść nie sprzątając po dzieciach zabawek. 

Moje wakacje. Jak każde wakacje. Ociekają nieskończonością wrażeń. I kupiłam sobie dziś fajną sukienkę. I zjadłam po kolacji miseczkę porzeczek. 

A jutro już wyląduję na lotnisku u siebie. I będę u siebie.

W moim życiu. Ociekającym nieskończonością niespodzianek dni i przewidywalnością nocy. I kupię sobie buty na jesień. I zjem sobie bułkę zapakowaną w folię. I zbiorę ogórki w ogródku.

Bo wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej przecież. No tak czy nie? :) 

i.w.