zwijaczem czasu są dla mnie wakacje

Bo czas tak niezmiernie gna. I nie zostawia nas w cierpkim spokoju mijającego dnia. Nie przygląda się w ciszy jak bez pośpiechu przemierzamy, pamiętamy i pokonujemy. 

Nie, nie. Bez pośpiechu nie ma prawie już nic. 

I choć czasem sobie postanowimy. I choć sens przypomnimy na głos sami sobie. Że dziś będzie inaczej. Że dziś spokojnie, że dziś po ludzku, że nie ma po co się spieszyć i nerwów szargać, że nic straconego.

To jednak wkrada się ten niepokój ciągle i ciągle. W nasze życia, śniadania, autostrady i "poczytaj mi mamo". 

Chwile przerywane jeszcze tym i jeszcze tamtym. Bo tylko skończę szybko, przełożę, wyskoczę tylko na chwilę… 

Zajęty jest dzisiejszy człowiek do granic. Wykluczony z prostoty spraw. Wszystko jest tak niezmiernie skomplikowane dziś. Za szybko nie tylko żyjemy. Za szybko myślimy, czekamy, umieramy.

A dzieci nasze zdecydowanie za szybko dorastają, za szybko rozumieją, za szybko uczą się być samodzielne. 

A wnuki za szybko opowiadają te wszystkie historie, przerzucają strony w tabletach... bez oddechu jakby.

Za szybko kolejna zmarszczka drąży moją twarz. Przecież… czy to nie przed chwilą rzęsy po raz pierwszy malowałam szykując się na szkolne połowinki? Przecież.. to było jakby wczoraj. Marta pożyczyła mi tusz, a ja nie wiedziałam, DOSŁOWNIE PRZECIEŻ przed chwilą, jak go użyć…

Jakby uciekały mi momenty czasem czuję. Jakbym je przegapiała. Jakbym nie była zawsze tam, gdzie powinnam. 

Nie dostrzegła wagi pierwszego siwego włosa, pierwszej plamki na dłoni. 

A przecież te plamki, 

te oczy blaknące, wypalone nie słońcem a biegiem lat, 

te zmarszczki wokół powiek, od śmiechu te,

te żyły bardziej widoczne od dróg przemierzonych i ciąż przeniesionych.. 

Przecież to wszystko to nasze życie. To my. To nasza historia. To jedna z ważności, którą kiedyś będziemy karmić nasze wnuki odrywając je od laptopów zwijanych w ruloniki.  

Bo czas tak niezmiernie gna. I ciężko zatrzymać się dziś. Skrzydła rozwinięte uspokoić i postać chwilę. Wczuć się w słońce i wiatr. Nie lecieć, choć się te skrzydła ma. 

czas, gdy duża dłoń malutką ściska szczelnie, a droga przed nami i za nami..

 ...chwile bez konkurencji.

Przypominam sobie raz na jakiś czas, że jednak zwinąć skrzydła jest trudniej niż je rozwinąć. 

Choć to bardzo kontrowersyjna chyba myśl. 

Ale ta myśl pozwala mi, postarać się bardziej. I ciągle i ciągle próbować. 

i.w.