każdy sobie bajkę skrobie

Zwykle to tak jest, że człowiek nie myśli.

Wystarczy świeca pachnąca bergamotką. Wystarczą ramiona czyjeś usłużne. I słów kilka znaczących bardziej lub nawet mniej. 

Najzwyczajniej w świecie puszcza się mimo uszu. 

Bo to przecież nie jest tak, że ja żyję w bajce. Że potem te bajki opowiadam współczując całej rzeszy żyjących w zwykłym świecie. Jeżeli ktoś w ogóle wierzy, że zdolna do współczucia jestem. Ja wielka Amerykanka kawior jedząca na śniadanie i patrząca z góry. Nie, to nie tak.

Że w Ameryce mojej dostatniej pływam sobie eleganckim statkiem po morzu trudów styranych życiem emigrantów. 

I do góry zadzierając głowę w szpilkach modnych przemierzam dni, miesiące i całe lata. 

A jak ktoś za rąbek sukni ciągnie, to spłoszona krzyczę: a kysz a kysz. 

Nie, nie tak. 

To jest raczej tak, że bajeczną część mojego życia wybieram opisywać. Że na czarnych chmurach nie skupiam uwagi. Wyjmuję parasol. 

Nie ma tak, że tylko nad moją głową  nie pada. Ja też mam kałuże pod nogami. Ja też wspinam się na góry i górki. I czasem z nich spadam. Ja też mam problemy w życiu. Też mam dzieci ząbkujące i dzieci z klasówkami. Rodziców z dolegliwościami i myśli jak rozdzielić pieniądze. 

Też pasztet wkładam do koszyka i mleko i jajek 12 sztuk.

Parkuję samochód, trąbię na kierowców. Naprawiam połamane ramki, oderwane guziki.

Ja też płaczę czasem. Użalam się nad sobą. Myślę, że jestem warta mało by za chwilę wierzyć, że jednak całkiem sporo. 

I ja uciekam przed problemem zamiast go rozwiązać i kłócę się z mężem czasem.

I wątpię i wierzę. I zarzucam i odpuszczam. Myślę, choć bywa, że bezmyślnie coś czasem palnę.

I dziurę mam w ścianie i zapchaną rurę co jakiś czas. I w poczekalni w szpitalu spędzam niektóre przedpołudnia. 

Ale też sięgam w życiu. Steruję krokami. Odwracam się w stronę wschodzącego słońca.

Dużo sobie zawdzięczam. Dużo innym. Dużo odpowiednim wyborom. I tym nieodpowiednim, po których żniwo zbieram do dziś. 

Nie będę kłamać, że mam starą podartą sofę, jak mam stylową. Nie będę udawać, że mieszkam w małym mieszkanku na 8 piętrze jak posiadam dom. Piszę o moim życiu. A nie o życiu kogoś, o kim czytałoby się może przyjemniej.

Ale ta sofa i ten dom nie czyni mnie bogatszą. Bo jedyne co mnie czyni bogatą to trzy uśmiechnięte buźki, które rano budzę i które otwierają swoje ramiona by mnie na dzień dobry przytulić, a potem wieczorem czekają na całusa przed snem. 

I ciepło, nie to płynące z kominka za 500 dolarów, tylko to z serca mojego męża mnie ubogaca najbardziej.

I nie wakacje w hotelach. Lecz babki w piaskownicy. I nie palmy ale mlecze na trawie przed domem. 

Choć na wakacje chętnie jadę, spędzam i opowiadam. Bo to blog o mnie. O nas. A nie o Kopciuszku, by komuś czytać było lżej. 

Kochani wybaczcie, ale czasem człowiek musi napisać i taki post :-) 

A poniżej parę zdjęć zrobionych dzisiaj w wolnych chwilach 

Przypominam o konkursie, który możecie znaleźć w zakładce KONKURSY. Do wygrania buty na wysokim obcasie :-) 

i.w.

Jeżeli nie widzicie własnych dodanych komentarzy lub moich odpowiedzi na nie (bo ja zawsze odpowiadam!) wciśnijcie "wczytaj więcej" na końcu strony lub odśwież stronę - więcej informacji w zakładce "pomoc" u góry strony. 

Wszystkie zdjęcia i treści zamieszczone na tym blogu są mojego autorstwa. Zgodnie z Dz.U. z 1994 r. Nr 24 poz.83 mam prawo do ich ochrony i nie wyrażam zgody na ich kopiowanie i rozpowszechnianie bez mojej wiedzy. Dziękuję.

Przypominam, że mój blog bierze udział w konkursie na Blog Roku 2012

SMS o treści A00344 wyślijcie pod numer 7122

Głosowanie trwa do 31 stycznia do 12:00.

Dziękuję :-)