co ma piernik do wiatraka

Mam tatuaż. Konik morski. Dziś dla świata schowany ale dla mnie wciąż jest tam gdzie zawsze. Był też kolczyk w nosie, była demonstracja siebie w niesprawiedliwym świecie, niezgoda na dyskryminację, na konwenanse, na wszystko co się napatoczyło. 

Gdy miałam 16 lat świat był dla mnie inny. Niesprawiedliwy, niepoukładany, okrutny i taki duży. 

A ja chciałam zademonstrować to, z czym się zgadzam, z czym nie zgadzam, no i przede wszystkim zademonstrować siebie. Coś na zasadzie: jestem tu! więc mnie zauważcie! 

Kolczyk w nosie w małym liceum, małego miasteczka. Gdzie pani z fizyki buchała złością już na widok zbyt kolorowego sweterka. A pani z chemii w jednej chwili wiedziała jak mnie oceni na zakończenie roku.. pewnie mogłam nawet nie chodzić na chemię, bo mój los przestał być ważony dnia, w którym zaświeciłam "tym czymś" w nosie. 

Ubierałam się inaczej. No i wieczny brak butów na zmianę.. a niby na co miałam zmieniać moje glany? Przecież nie na kapcie w kratkę. 

Bywałam w innych miejscach. Interesowałam się inną muzyką. I dawałam tym samym do myślenia. Stwarzałam dogodne pole spekulacjom i plotkom.

A ile moja mama musiała przyjąć na tak zwaną klatę. Ile uwag pewnie musiała znieść od sąsiadów i nauczycieli. Bo dla nich nie byłam buntownikiem pokolenia. Byłam wariatką, która ma w głowie fiu bździu. 

A jak mama radziła sobie z moją tapetą w pokoju, na której miejsca brakowało na napisanie choćby jednego zdania więcej? A zdania były przecież takie mądre, takie potrzebne na tej ścianie. Dawały poczucie przynależności do myślicieli tego świata. Oczywiście tych zacnych, bo większość była "bez sensu". 

Ściana przynależności tak samo szybko przeminęła jak się pojawiła. Po powrocie z wakacji zastałam "piękną", nową tapetę w fioletowe kwiaty. Ja, buntowniczka, waleczne serce… i tapeta w kwiatki? Fioletowe?? 

Mamo, jak mogłaś? W czarne nie mieli? Ale mama w tym miejscu obdarowała mnie tylko pięknym swoim uśmiechem, podpierając się osobą swojej przyjaciółki.. no, że to nie jej wina tak całkiem, bo to one dwie rwały, one dwie klej mieszały, mierzyły, naklejały. Pewnie też obie były tak samo dumne ze swojej pracy no i oczywiście doboru tych fioletów. Byłam wściekła. Oburzona. Załamana. Napad furii jednak przerwały mi specjalistki od lepienia tapet. Wetknęły mi zeszyt w rękę.. tak na pocieszenie.. tak, że one nie takie złe…

Wszystkie ważne myśli moje. W tym zeszycie. Ze ściany spisane jedna po drugiej, mądra po mądrej, głupia po głupiej, przekleństwo za przekleństwem, wykrzyknik za wykrzyknikiem.. i nawet podpisy autorów. Tak, tych szesnastoletnich bojowników za wolność naszą i waszą. I czy się z tekstami owymi zgadzała moja mama czy nie, nie miało znaczenia. Zgadzała się jej córka i widocznie było to dla niej ważne.

Ale po co mi to wszystko było? Po co ten bunt? Po co mi teraz ta dziura po kolczyku? po co smok zakręcony wokół pępka w wieku trzydziestu paru lat.. ? 

Dla wspomnień? tych dzisiaj chociażby? 

A czego ja miałabym żałować w sumie? Niczego nie żałuję. I tych sukienek nienoszonych, które przegrywały ze spranymi rurkami, i tych ładnych upięć, których nie znały włosy moje i tego, że latem wolałam koncert Dezertera niż plażowanie w Międzyzdrojach. 

I tego tatuażu też nie żałuję. Nigdy nie żałowałam. I wtedy gdy ten brzuch nosił w sobie dzieci moje a konik morski przybierał  rozmiary przerażające pielęgniarki i lekarzy na sali. I wtedy gdy po porodzie taki jakiś pomarszczony wydawał się. I gdy na plaży ktoś zapytał czasem…a i skrytykował nie raz. Ja ten tatuaż mój kocham do dziś! Mam na brzuchu wymalowany kawałek mojej historii, kawałek życia. Jest częścią mnie. Częścią, któregoś z odcinków mojej młodości. Odcinka, który trwa do dziś.

Miałam prawo występować z kolczykiem na lekcji fizyki, i za chwilę go wyjmować bo pani patrzeć na mnie nie mogła. Miałam to prawo, próbować na każdej lekcji cały rok…a w kolejnym roku już nie wyjmować, bo każdy się przyzwyczaił, nawet pani od fizyki. Wygrałam walkę o swoje, zdmuchnęłam tę całą dyskryminację.. Może tylko dla siebie to wygrałam, może tylko mnie uszanowano.. bo byłam nieugięta, i walczyłam jak lew. Ale to przecież tak dużo! I jakie znaczenie ma stopień ważności sprawy.. czy to o kolczyk ..czy o ocean.. każda walka ma sens.

Może to teraz skutkuje w moim obecnym życiu. Może ta siła moja wcale nie jest znikąd. Może ulepiłam ją takimi buntami, kolczykami i tatuażem.. 

No i otrzymałam lekcję, to co tak bardzo lubię. Lekcję od mamy, która pozwalała mi zawsze w życiu wybierać. Zawsze mogłam swoim małym światem zarządzać. I dzięki temu ja teraz wiem, czym jest wolność osobista, czym jest danie dziecku swobody wyboru, kierowanie nim, ale nie narzucanie.

Kiedyś kolega mamy powiedział, że mój mąż to będzie miał ze mną ciężko, bo ja mam te swoje zasady z kosmosu…i jak tu sprostać, jak tu z taką babą żyć?

Tak, trwam przy swoim, walczę, wykłócam się, nie poddaję. Uczę świat jak ma mnie przyjmować. W mniejszym stopniu ja przystosowuję się do niego niż on uczy się mnie. 

I to wszystko, aż śmiech się nasuwa, przez kolczyk, tatuaż i takie tam. 

Moje dzieci nie są posłuszne jak baranki, nie są grzeczniutkie jak aniołki, nie kłaniają się w pół sąsiadowi, którego nie lubią. Mówią "hello" i to wystarcza. Wiedzą, że uczuć nie należy udawać. Że trzeba być grzecznym, miłym człowiekiem ale nie udawać, że się kogoś lubi, jak się nie lubi. Moje dzieci wiedzą, że nie muszą oddać zabawki na placu zabaw innemu dziecku, "podziel się bo Pawełek takiej nie ma". One wiedzą, że słowo "podziel się" już samo w sobie zawiera "chęć" wiec mama nie może wymóc na nich podzielenia się, bo nie będzie to wtedy podzielenie. Będzie to wykonanie polecenia mamy. Wiedzą jednak, że dzielić się warto, że to miłe, że komuś sprawia się przyjemność a i sobie też tym samym! Że dzielenie się można kochać i nie musi się ono kojarzyć z przymusem. I znają to uczucie, to takie jak się same decydują na podzielenie się. Czują się wtedy ważne. 

Tak, dawanie wyboru małemu dziecku już, ma w sobie wielką siłę rażenia. Tak myślę. W ramach rozsądku oczywiście! Bo są rzeczy, których po prostu nie wolno i to też dziecko musi wiedzieć.

Ja dostałam w życiu pełen wachlarz wyborów dzięki któremu teraz nie boję się o swoje walczyć. I nawet gdy czasem na chwilę o tym zapominam, to czerpię z tego nieustannie. Jest to fundamentem mojej osobowości. Wiem, że jak bardzo czegoś chcę, to żadna pani od fizyki mi w tym nie przeszkodzi. I wiem, że warto zawsze podjąć ten wysiłek. Zawsze. Bo porażka jedna czy dwie.. trudno.. ale na końcu zawsze jest tęcza. Uwieńczenie wysiłków. Takie uwieńczenie bez względu na wynik walki. Co innego tu stanowi wygraną.

Czy my rodzimy się waleczni czy uczymy się być walecznymi? Czy rodzimy się posłuszni czy uczymy się, że to wygodne? Czy rodzimy się dobrymi ludźmi? 

Ja myślę, że rodzimy się z predyspozycjami, które mogą stać się cechami lub nie, w zależności od gruntu na jaki trafią. A gruntem jesteśmy my rodzice. I mamy wielki, ogromny wpływ na to jakim człowiekiem będzie nasze dziecko kiedyś. 

PS. Do wszystkiego dojrzewamy. Ja dojrzałam do tego, by pewne moje cechy przestać przypisywać przypadkowi, a zacząć rodzicom. Cechy, które myślałam, że po prostu są, nagle zaczęłam kojarzyć z przeszłością. Wciskać brakujące kawałeczki w układanki. 

Dziękuję Ci mamo za wolność :-) 

i.w.

Wszystkie zdjęcia i treści zamieszczone na tym blogu są mojego autorstwa. Zgodnie z Dz.U. z 1994 r. Nr 24 poz.83 mam prawo do ich ochrony i nie wyrażam zgody na ich kopiowanie i rozpowszechnianie bez mojej wiedzy.