alchemia macierzyństwa

Czy to normalne, że matka czasem chce uciec na koniec świata? Schować się przed tymi małymi istotami, które tak łapczywie przecież kocha.. Czy to możliwe? Czy jeżeli tak, to ona jest złą matką? Bo inne takie na pewno nie są, inne to mają więcej cierpliwości, więcej miłości, więcej zrozumienia i takie są wytrwałe 

i nic ich nie wyprowadza z równowagi! A na pewno nie rozwrzeszczany trzylatek…

I przy tym jakie piękne i wystrojone. 

Gdzie jest ta granica? Jaką miarą mierzy się macierzyństwo? Co przystoi a co nie? O czym można publicznie opowiedzieć a czym lepiej nie chwalić się?

Bo dla mnie to wygląda tak…

Matek idealnych nie ma! Nie istnieją takie! Ja przynajmniej w takie nie wierzę, a nawet gdyby istniały, nic dobrego z tego by nie wynikło chyba. Dziecko widzi matkę nieidealna, i radosną i wściekła, i cierpliwą 

i rozdrażnioną, widzi ją umalowaną i nie, rozczochraną i z kokiem.. i jak płacze i jak skacze.. z radości na przykład. 

Dziecko widzi matkę różną i uczy się od niej. Bo właśnie taki jest świat, życie. Różne. Dobre i złe. W deszczu i słońcu. I czy ktoś idealny potrafiłby nauczyć dziecko w świecie nieidealnym żyć? 

Dla mnie matka wystarczająco idealna to taka, która dziecko swoje szanuje. Słucha go. Rozmawia z nim, nawet jak mało jeszcze rozumie. Próbuje je pojąć. I próbuje pomóc w KAŻDEJ sytuacji. 

Taka, która przedstawia argumenty i daje wybór mając nadzieję, że dziecko wybierze dobrze… a jak nie wybierze, daje mu szansę by wyciągnęło z tego lekcję, by zebrało konsekwencje i nauczyło się czegoś o życiu.

Jeżeli to wszystko jeszcze w granicach rozsądku jest… i gdy matka gotowa jest tą relację z dzieckiem nie tylko pielęgnować, ale też pogłębiać wiedzę swoją i ciągle dbać .. ale nie o dziecko (bo to jasne) ale o tę relację z nim… 

Taka matka jest prawdziwa. I taka może zawojować świat. Idealna nie musi wcale być. Uczy tym dziecko, że błędy popełnia każdy, ale ważne żeby je naprawić i nie wstydzić się przyznać, i nie wstydzić się przepraszać, bo to żaden wstyd! 

To prawdziwa duma słuchać potem jak twoje dziecko przyznaje się do błędu… a ty go tego nauczyłaś. 

Bo uczysz ty. Każdym słowem i gestem, ale czynem przede wszystkim. 

- Kasiu kłamać nie wolno. Nigdy. Słyszysz? Mama nie będzie tolerować kłamstwa. To jest bardzo złe. 

- Tak mamo, rozumiem. 

- Kasiu .. ciotka Magda dzwoni.. powiedz, że mnie nie ma. 

Kasia zrozumie tyle, że kłamać nie można, ale są sytuacje, w których można. Np. jak ciotka Magda dzwoni, czy nauczyciel pyta… bo Kasia sobie dopowie potem. I z ciotki Magdy zrobi się listonosz, policjant, koleżanka z pracy.

Ale matka uczy się przez całe życie. I to jest najpiękniejsze. To jest gwarancja, że coś z okruchów informacji jakie do niej docierają, zostanie w jej sercu. A może potem i w życie to wprowadzi, a potem samo się jakoś wprowadzi w życie jej dzieci i dzieci tych dzieci…bo coś kiedyś ta matka któregoś dnia przeczytała, usłyszała, przeanalizowała. 

A dziecko tak zupełnie przy okazji nauczy się, że mądrości się nie posiada.. że mądrości się szuka przez całe życie. I że ten, który jej szuka, jest dużo bliżej, niż ten, który siebie mądrym nazywa. 

I uciekajmy czasem na koniec świata. To też prawdziwe jest. Że dość mamy czasem nawet i tych, których tak bardzo kochamy. Że czasem potrzebujemy przestrzeni. I nieważne czy koniec świata jest drugim wybrzeżem, czy tylko drugim pokojem oddzielonym zamkniętymi drzwiami. Ważne, żeby czasem tam uciec. Na chwilę. Po dystans, po odpoczynek, po nic.

Moim końcem świata jest mój własny dom, gdy mąż wyjeżdża z naszymi córkami czasem na weekend, 

a czasem zabiera je do zoo, czy muzeum. Jak widzicie, czasem nie trzeba ruszać się z miejsca by znaleźć się na końcu świata :-) 

A jak mogę jeszcze mój koniec świata dzielić z końcem świata przyjaciółki… to już jestem na szczycie świata końca…

bo tyle mamo muszę ci powiedzieć... 

 no szybko całuj bo Olivia czeka...

 no i wtedy ten kłopak popchnął i wtedy ten palec to mi tam pod ten materac wpadł..., a plasterka nie mogę, bo mokro i odklei się od razu ... 

 ale nuda..mamo, kiedy idziemy do domu? przecież tylko w 48 zabaw się bawiłam ;-)

 i tak czasem na nie bez pamięci się zapatrzę i o szampanie zapomnę i o splendorze imprezy... bo takie piękne fikołki moja córka już umie robić...

The end

i.w.

Wszystkie zdjęcia i treści zamieszczone na tym blogu są mojego autorstwa. Zgodnie z Dz.U. z 1994 r. Nr 24 poz.83 mam prawo do ich ochrony i nie wyrażam zgody na ich kopiowanie i rozpowszechnianie bez mojej wiedzy.