moje małe osobiste święto

Dziś mija równo miesiąc od kiedy mam bloga. Tak, tak to tylko miesiąc. A mi się jakoś wydaje, że robię to wiecznie :-) 

Chciałam bardzo podziękować, tym którzy mnie czytają. Którzy zaglądają, zostawiają komentarze, zapisują się do obserwatorów bloga. Och jak takie rzeczy cieszą!!! Nie zdawałam sobie z tego sprawy nawet :-) 

Dziękuję też tym cichym obserwatorom, którzy wiem, że są, i widzę, że zaglądają choć nie ujawniają się zupełnie :-) I tym przypadkowym gościom też dziękuje, choć może tylko przemykają przez mój blog nie czytając słowa.

A liczba wejść potem jest do szaleństwa zawyżona ;-) Ale jak cieszy, to i niech sobie zawyżona będzie! ;-) 

Dziękuję też tym, którzy udostępniają moje linki na swoich portalach społecznościowych.

Dzięki wam wszystkim, mogę się rozwijać. I wiem, że powinnam robić to dla siebie przede wszystkim. I nie baczyć czy ktoś tu zagląda czy nie. Ale ja całe życie marzyłam, żeby ktoś mnie czytał! Całe życie snułam plany, obmyślałam marzenia.. które poza termin "marzenia" nie wychylały się nigdy.

I któregoś dnia, dobrze dzień ten pamiętam, leżąc na dmuchanym materacu w paski, i pływając w tym moim udawanym basenie (może kiedyś opowiem wam dlaczego udawany) wpadłam na pomysł pisania bloga… Bo dlaczego nie sprawdzić tego, czy ktoś będzie mnie lubił czytać? Dlaczego nie dać sobie szansy i nie posłuchać rad ludzi, którzy przecież są najlepszymi krytykami! Bo to oni czytają i to im ma się podobać! 

A może blog będzie takim ćwiczeniem przed czymś większym? Może tędy droga? 

I tak sobie dyndając na tym materacu w paski, usnułam sobie ze zlepków starych marzeń plan! Tak to był plan! Pierwszy raz w życiu odważyłam się mieć plan na marzenia.

A teraz nie wiem jak mnie tu mogło kiedyś nie być? Jak mogłam nie znać tych cudownych ludzi, z którymi mam zaszczyt mieć do czynienia!

Marysi(www.omalowaniu.blogspot.com), która swoimi komentarzami odkrywa w moim mózgu tereny mi do tej pory nieznane! I tak komentuje, że czasem myślę o dziewczynie, którą tak mało znam, cały dzień! 

Julii,(www.szafatosi.pl), która w chwili emocji udostępnia mój link, a statystyki tak mi szaleją tego dnia, że ja szaleję wieczorem popijając szampana i świętując mój malusieńki sukces. A Julia pisze tak… że jak udostępnia twój link, to czujesz się wybrana! 

Cudownej, ciepłej i pełnej mądrości dziewczyny, której imienia nawet nie znam (www.szafeczka.com), która jest chyba dużo ode mnie młodsza, a od której tak wiele mogę się uczyć. I myślę, że ona nawet o tym nie wie. 

Qry Domowej (www.aqratnie.blogspot.com/) niezwykłej dziewczyny, niezwykłej do kwadratu mogę nawet rzec :-) wesołej, o wielkim sercu i talencie wielkim, który przekuwa w cudeńka wychodzące spod jej ręki.

Osowiałej Sowy (www.osowialasowa.blogspot.com) jak mogłabym nie znać? Jak ja już jej książki wysyłam z Ameryki a bloga mam miesiąc przecież tylko;-) 

Jest jeszcze Monika z Grajewa, o której czas mi pomógł zapomnieć a ona się zjawia i to jaka mądra i fajna dziewczyna z niej :-) 

Gosia z liceum i Magda. Jak super dziewczyny, że możemy pogadać znów :-)

Izabela, Iza, Ula, euromama, Joasia… wszystkich wymienić pewnie nie dam rady. 

Ale wszystkich cenię i każdy najmniejszy komentarz analizuję. A jak zdarzą się krytyczne, to też będą dla mnie ważne! Bo ja pragnę się uczyć i chcę czerpać z waszych komentarzy jak z wielkiego źródła wiedzy:-) 

Najbardziej jednak dziękuję moim przyjaciółkom, Julicie (www.domwherelifehappens.blogspot.com) i Donacie, które są zawsze. I czy blog był czy go nie było, one były zawsze! A teraz wspierają moją drogę ku marzeniom :-) Dziękuję wam moje kochane, ulubione dziewczyny :-) I dziękuję za mądrość waszą, a Julicie, dodatkowo za jej komentarze, po każdym moim poście. Zawsze na nie bardzo czekam. Jej zdanie w moim życiu jest dla mnie najważniejsze. No i męża też, bo pewnie czyta i zaraz się przyczepi ;-) 

No ale przecież ja o tym mężu zapomniałabym! A on czyta zawsze! Choćby nie wiem jak zmęczony był i jak długi dzień w pracy by miał. Dziękuję ci, najcudowniejszy mężczyzno w moim życiu :-) 

No i rozpisałam się i zanudzę was tu na śmierć! A miało być króciutko! Ale to mój problem właśnie, że ja króciutko nie umiem! A boję się, zawsze, że nie doczytacie do końca… ale jak widać … jak grochem o ścianę ;-) 

Dziękuję wam wszystkim jeszcze raz. Bez was istniałabym dalej, pisałabym, bo od zawsze to robię…  ale z wami istnieję cudowniej :-* :-*

P.S. tak się rozpisałam, że i rocznica minęła wraz z upływającą północą ;-) 

i.w. 

Wszystkie zdjęcia i treści zamieszczone na tym blogu są mojego autorstwa. Zgodnie z Dz.U. z 1994 r. Nr 24 poz.83 mam prawo do ich ochrony i nie wyrażam zgody na ich kopiowanie i rozpowszechnianie bez mojej wiedzy.