woda z cytryną

Obiad na gazie. Przyjaciółka właśnie wyszła. Wiatr z okien rozwiewa firanki raz na prawo, raz na lewo.

A ja w obłokach. Układam plany, zapisuję, wybiegam w przyszłość. 

Podatki uporządkowane, w kopertach brązowych przygotowane do wysłania.

Maila ważnego wysłałam. Na komentarze dwa nowe odpisałam. Sprawdziłam to i owo. 

Dom ogarnęłam. O praniu myślę, ale nie, to jutro. Przebiegł przez ulicę kot sąsiada. Bury kot. 

Wszystko jest tak zwyczajnie normalne. 

Za chwilę firanek przesuwających się od prawej do lewej nawet nie zauważę. Bo za chwilę burza dzieci wpadnie do domu i siać będzie radość, śmiech, złość, gromy, płacz, pytań tysiące czekających na odpowiedź..

Nie da się wtedy pomyśleć o niczym istotnym, nie da się zauważyć miski spadającej z szafki.

Słowo "mamo" przecinać będzie przestrzeń z częstotliwością mocno nadwyrężoną. 

W chwili obiadu odetchnę powietrzem z okien, może zajrzę do psa czy ma wodę i jak się uda pozbieram plecaki, sweterki, ołówki i takie tam.

Nic szczególnego dziś się nie wydarzy. Niczego nie zdobędę. Niczego nie przegapię. Nie pomaluję się. I nie przebiorę na ważne przyjęcie. 

Posiedzę przed domem albo za. Popatrzę na skaczące dzieci, na płot sąsiada, na rozkwitniętą przepięknie magnolię.  Zadzwonię do męża. Odbiorę listy od listonosza, który pogwizdywać będzie pewnie jak zwykle. Zapakuję parę koszulek na zbliżający się wyjazd. 

I czego mi więcej w życiu potrzeba? 

Wiem. Wody z cytryną!

Uwielbiam wodę z cytryną. 

A jutro pomaluję się. Ubiorę ładnie. I pojadę gdzie trzeba. Może nawet zatańczę przy dobrej muzyce.

I to właśnie tworzy mój sens. Życie spokojne, przecinane wyjątkiem. Rock and rollem raz na jakiś czas. 

I nigdy, o nic więcej mi nie chodziło. 

A to nasza trawa... a raczej dywan mleczny, ciekawe kto to będzie kosił ;) aż szkoda! 

i.w.