w niekończącej się przestrzeni

Młoda i piękna była. Miała taka aurę, że nie można było odciągnąć od niej wzroku.
Gdy spotkałam ją po latach.... brak słów...

W przestrzeni niekończącej się nadziei brakowało miejsca na kolejny dzień stawiania czoła. 
Miała już dość. 
Niczego już nie była pewna. Ani tego, że się uda. Ani tego, że jakoś to będzie. 
Nieprzerwana walka nie przynosiła efektów. A Ona nie wiedziała ile jeszcze będzie w stanie wytrzymać. 

Wszystko miało być inaczej. Miała mieć cudowne życie. Była pretendentką numer jeden do nagrody, jaką jest szczęście. Wszyscy zawsze jej powtarzali, że tacy ludzie jak ona, nie giną w przestworzach świata. Że im to zawsze manna z nieba. Że nad takimi czuwa jakaś tajemna moc. I z tą myślą właśnie wchodziła w życie.
Nie mogę sobie przypomnieć kiedy dokładnie wszystko zaczęło się sypać. Czy wtedy gdy zmarła jej mama, czy jeszcze wcześniej, jak narzeczony zostawił ją z dnia na dzień z pierścionkiem na palcu i dzieckiem w brzuchu. Tak czy inaczej, któregoś dnia obudziła się z myślą, że nie jest w stanie zrobić kolejnego kroku w codzienność. 
Wszystkiego zaczęła się bać. Przerażały ją drobne rzeczy. Przerażać zaczęły ją nawet przyjemności. 
Zaczęła budzić się zlana potem. I z wielkim trudem myśleć o tym, że musi pojechać do sklepu, bo skończyły się ziemniaki. 
Jedynie jej córeczka była wciąż powodem do radości i dumy. 
Patrząc na nią jak niezdarnie ściele swoje łóżko, jak stając na palcach wyciąga dżem z lodówki i próbuje robić kanapkę - wciąż odszukiwała resztki sił. Uśmiechała się nawet. 

Ale nadszedł dzień, że już nawet to uczucie stało się wiotką gałązką słaniającą się na wietrze. 
Nawet córka przestała być powodem do czegokolwiek.
Nie wiedziałam dokąd prowadziła ją ta droga. I czy tajemna moc czuwająca nad nią w młodości zwiała na zawsze. Czy kiedyś coś miało przynieść poprawę. Czy... ona kiedykolwiek jeszcze podniesie się z łóżka obudzona promieniami słońca w świadomości, że to będzie piękny dzień. Nie wiedziałam.
Nie mogłam tego zrozumieć. Ogarnąć swoim umysłem.
Nie umiałam mieć nadziei. Ani w swoim ani w jej imieniu. Nadzieja podobno umiera ostatnia... Wydawało mi się jednak, że jej umarła dawno temu. Została tylko Ona. Z całą bezsilnością istnienia. 

Mówi się, że jak człowiek osiągnie dno, to nic mu nie pozostaje jak się tylko od niego odbić. 
I ona miała swoje dno. W tamtej chwili, w tamtym momencie, trwała Ona i jej dno. I nic poza tym. 
Dno. Ostatni etap. Który u niej wydawał się niekończący. Może są takie dna, że się w nich zostaje...? I właśnie wtedy...

Bezsilnie... bez chęci jakichkolwiek... zacisnęła pięści... z przymusu chyba jakiegoś...
Napięła mocno mięśnie rąk. Nóg. Wszystkiego. I odbiła się jak najwyżej mogła. W moment, gdy więcej rzeczy było powodem niż przeszkodą. 

I wygrała.
Pokonała samą siebie.
Zrozumiała. 
Zrozumiała, że jak dojdzie się do ściany, to walka nie jest wyborem. Walka jest jedynym co mamy. Choć walczyło się 5 poprzednich lat i nic. Nie ważne! Nic innego nie nam nie pozostaje...
Bo poddanie się to nie wybór... 
to zwykły brak wyboru. Jakkolwiek to brzmi. 

Dziś w dużym domu smaruje kanapki dżemem własnej roboty. Córka pakuje plecak i podaje jej małą pieluszkę mówiąc, że jak nie przewinie tego smroda to jej nos odpadnie.
Zaraz przewinie. Ale teraz pęka ze śmiechu, że takie to wyrosło przemądrzałe...
Pęka ze śmiechu.
Jak kiedyś.
I ta jej aura rozświetlająca otoczenie, wróciła. 

Pytam ją: Jak??
Odpowiada: Cały czas pamiętałam siebie sprzed lat. Wiedziałam, że skoro taka byłam, to znaczy że taka mogę być. 

To przecież takie proste. I zarazem najtrudniejsze na świecie. Wierzyć w siebie tak bardzo, że aż wygrać życie. 

I co z tą nadzieją? Kiedy ona umiera? A wiara w siebie? 
Moim zdaniem wiara w siebie, w człowieku jest zawsze! Cały pic polega jednak na tym, żeby nauczyć się z niej korzystać. 
I nigdy nie poddawać się. Nie czuć się przegranym. Bo sam wysiłek o coś, nawet jak się to coś nie uda, jest wygraną. 
Wygraną wiary nad poddaniem.
I nawet jak stracimy wszystko...
z dnia na dzień...
czy też w długim procesie...
to zawsze pozostaje nam wiara i nadzieja. Tego nikt i nic nam nie odbierze. Bo "umiera ostania" oznacza dla mnie, że umiera tuż po mnie. 

I że trzeba uczyć się całe życie.... żyć.  

Na koniec dla tych, którzy prosili mnie na Instagramie o przepis na kuleczki z wiórkami, podaję go poniżej: 

5 paczek herbatników (tych małych paczek)
1/2 kostki margaryny
2-3 łyżki kakao (ja daję zawsze 3)
1/2 szklanki cukru
słodka śmietanka
olejek migdałowy
torebka wiórek kokosowych (czy też wiórków ;)) 

Herbatniki wrzucić do blendera i zmiksować (albo przemielić przez maszynkę do mięsa).
Na małym ogniu rozgrzać margarynę, dodać do niej cukier, kakao i odrobinę olejku migdałowego (kto ile lubi).
Jak masa się lekko ostudzi (ja nie zawsze czekam) przelać ją z zblendowanych herbatników. 
Dodać trochę śmietanki i próbować ręcznie wyrobić z tego dość klejącą masę. Jak nie klei nam się to dodać więcej śmietany. 
Potem lepic z tego niewielkie kuleczki i obtaczać je w wiórkach kokosowych. Jeżeli wiórki nie trzymają się kuleczek, to dodać do nich odrobinkę wody.

Kuleczki są przepyszne. Robiła je zawsze moja babcia. Nie trzeba piec. Robi się je w oka mgnieniu. SMACZNEGO :) 

iwona wisniewska