fotograficznie dziś

Uwielbiam. Uwielbiam do nieprzytomności. Z obłędem w oku uwielbiam. 

A zupełnie siebie o to nie podejrzewałam gdy moja przyjaciółka Julita opowiadała mi jak bardzo lubi robić zdjęcia i jak bardzo marzy o aparacie tzw. profesjonalnym. 
Ja się może nawet dziwiłam bo takie fajne są aparaty automatyczne i malutkie i leciutkie i do torebki się mieszczą. 

Mój mąż posiadał aparat wyżej wymieniony, tzw. profesjonalny. I jakiś obiektyw dodatkowy miał i jakąś lampę dużą i coś tam jeszcze. I wielki plecak żeby to wszystko nosić. 
Machałam tylko ręką, że bez sensu i po co to dźwigać jak można cudowne zdjęcia robić automatikiem lekkim jak piórko.

Nawet nie wiem kiedy zaczęłam uwielbiać. 

Uwielbiać uwiecznianie chwil naszych. Pielęgnowanie tych zapisów codzienności i odświętności. Oplatanie zanotowanych słów fotografią.

Z czasem zdjęcia stały się nieodłączną częścią bloga, ważną dla mnie bardzo.

Choć amatorskie są, to zupełnie mi to nie przeszkadza w wypróbowywaniu, uczeniu się i radości jaką z tego mam. 

A dzisiejsza oprawa fotograficzna z miejsca niesamowitego. 

Piękny dom, gdzieś w głuchej dziczy. 

Gdzie drzwi nie domykają się całkowicie. 

Gdzie myśli krążą w ciemnościach niedoświetlonego wnętrza. 

Gdzie przestrzeń tak szalona, że aż niepokojąca. 

Gdzie lasy, doliny, góry owiane mgłą nastrajają. 

I nietoperz przeleci nad głową co jakiś czas.

I tam my spędziliśmy święta. Wyjątkowe. 

Pomijając fakt, że w nocy nasłuchiwałam czy w domu nie straszy, czuwałam czy myszy nie zbliżają się do naszego łóżka, włączałam wiatrak by zagłuszyć chrapanie pozostałych domowników… pomijając jeszcze węże i tereny podmokłe, bawiłam się wyśmienicie. :)

W oczach męża okazałam się jednak księżniczką na ziarnku grochu. Wygarnął mi coś w stylu, że takiego człowieka to on nigdy nie spotkał jeszcze, co to chodzi tylko i oczy na wszystko ma otwarte i komentuje nieustannie ;) 

Ale to nieprawda, że ze mnie princessa. Ze mnie po prostu kobieta nieprzyzwyczajona. ;) 

Tak czy inaczej nie poddawałam się. Korzystałam z uroków i zamykałam w fotografiach nasze momenty.

Nasze świąteczne (choć mało świąteczne) kadry są nie tylko mojego autorstwa. Zdjęcia robił też mój mąż Marcin i dziesięcioletnia córka Nadia. Wszystkie są podpisane.

Więcej zdjęć można zobaczyć w zakładce backstage lub klikając tu jak ktoś ma chęć. 

Tu przedstawiam tylko małą część. 

i.w.